Ik heb je gewoon nog niet ontmoet: een interview met auteur Tracy Strauss

Ik heb je gewoon nog niet ontmoet trouwt met een memoires van seksueel misbruik in de kindertijd, familierelaties en het vinden van genezing van trauma met een zoektocht naar romantische liefde en hoop voor de toekomst. Tracy schrijft brieven aan haar toekomstige levenspartner en schrijft over haar avonturen en uitdagingen in het daten, terwijl ze ook haar eigen verhaal blootlegt. We spraken haar bij om over haar boek te praten.

Vertel eens over je boek?

Ik heb je gewoon nog niet ontmoet is in feite een gids voor empowerment in dating, relaties en liefde. Het is ook een memoires van mijn reis in dating en de obstakels die ik heb moeten overwinnen op weg naar het vinden van de liefde van mijn leven. Het boek is geschreven als een open liefdesbrief aan mijn toekomstige levenspartner – elk hoofdstuk begint met een brief die dient als een kader dat overgaat in verhalen en verhalen over verschillende aspecten van mijn dating-levensbeproevingen en beproevingen van daten, verschillende scenario’s en situaties en de lessen die ik onderweg heb geleerd.

Zou je me iets willen vertellen over hoe je ertoe bent gekomen om het boek te schrijven?

Toen ik veertig was en single ging ik naar de boekhandel en keek in de schappen naar de oplossing. Ik dacht dat ik dit levenslange probleem had – en het probleem was dat ik dit onvermogen had om mijn levenspartner te ontmoeten en ik wist dat er andere mensen waren die hetzelfde probleem hadden. Maar terwijl ik boek na boek over relaties en daten doorbladerde, vond ik niet echt iets dat me aansprak. Er was veel geschreven door beroemdheden of een soort handleidingen of onderzoek over oude vrijsters en dat soort dingen en ik was echt op zoek naar een boek geschreven voor en door iemand die is zoals ik: gewoon een gewone vrouw die haar reet uitwerkt , werken haar hart uit om deze uitdagende omstandigheden te overwinnen in het nastreven van liefde. Ik was op zoek naar iemand die diep persoonlijke worstelingen had doorstaan en een uitweg naar de andere kant had gevonden. Ik ontdekte dat pas toen ik mijn eigen verhaal begon te schrijven en mezelf een beetje op mijn eigen pad ging begeleiden, dus dat hoort erbij. Het andere deel is dat ik het gevoel had dat ik zoveel manieren had geprobeerd om mijn levenspartner te ontmoeten, maar ik had hem nog nooit een brief geschreven en ik wilde heel graag met hem praten en dus begon ik in de vorm van een brief te schrijven om hem dingen te vertellen over mezelf als ik hem nog niet had ontmoet. Ik dacht goed, ik kan op dit moment nog wel een gesprek met hem voeren.’ Ik weet dat het misschien een beetje gek klinkt, maar dat was de drijfveer achter de letters zelf. De letters belichamen min of meer deze intimiteit van het koppel en vervolgens gingen de verhalen over de reis van de alleenstaande vrouw om daadwerkelijk een koppel te vinden.

Een van de doorlopende lijnen van je verhaal is het zoeken naar genezing en heelheid na het ervaren van seksueel misbruik in de kindertijd. Welk advies of aanmoediging zou je geven aan degenen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden of die een ander traumatisch herstel ondergaan en graag zouden willen daten of een partner willen vinden?

Ik denk dat het grootste advies dat ik zou geven, is om in zichzelf te geloven en in hun waarde om in een relatie te zijn – in een goede relatie, in een bevredigende relatie, in een bevredigende relatie. Ik denk dat wanneer we door een trauma gaan, we vaak geneigd zijn te geloven dat we beschadigde goederen zijn – ik praat hierover in mijn boek – het is een van de dingen die ik moest leren overwinnen. Ik moest leren wat voor soort troeven ik echt in een relatie moest brengen en hoe mijn ervaringen me eigenlijk nog meer voorbereidden op een succesvolle relatie. We horen altijd over bagage, toch? Niemand komt door het leven zonder bagage, en lange tijd geloofde ik echt dat mijn bagage me minder waard maakte. Toen realiseerde ik me, door te daten, dat mijn bagage echt van onschatbare waarde is. Het gaf me inzicht in hoe om te gaan met problemen en het vermogen om me in te leven in de worstelingen van mijn partner. Dat vergroot in een relatie het vermogen om een stel dichter bij elkaar te brengen en ik denk dat het een relatie echt verstevigt. Bagage is geen zwakte of een rode vlag. Ik denk dat als we onze worstelingen, ons verleden, blindelings en destructief laten spelen, ja, dat is een rode vlag. Maar als we onze problemen beheren op een manier die zelfbewust is, dan denk ik dat het een aantrekkelijke kracht wordt.

Ik denk ook dat de kwestie van onthulling in relaties naar voren komt als het gaat om mensen die een trauma van welke aard dan ook of enige vorm van ontbering moeten overwinnen. Ik denk dat mensen altijd bang zijn als ze iets over zichzelf naar voren brengen dat ze zullen worden afgewezen of beoordeeld en dat is een ander punt waar ik het in het boek over heb.

Het lijkt erop dat een van de belangrijkste dingen voor u het vinden, opbouwen en onderhouden van een therapeutische relatie is geweest. Zou je iets willen zeggen over hoe je denkt dat dat nuttig zou zijn voor allerlei soorten alleenstaanden?

Ik denk dat therapie een geweldige manier is om voor jezelf te zorgen en een manier te vinden om door de ervaringen heen te werken die je hebt gehad die je ervan weerhouden je beste leven te leiden en het potentieel van wie je bent te vervullen. Voor mezelf was in therapie zijn een manier om de kracht in mezelf te vinden om verder te gaan dan wat me was overkomen en om een manier te vinden om echt mezelf te zijn, zodat ik in relatie kon staan met anderen. Iedereen gaat om verschillende redenen naar therapie, maar ik denk dat het over het algemeen echt een geweldige manier is om voor jezelf te zorgen op een manier die echt helpt in een partnerschap. Als we een partnerschap hebben, is onze partner er om ons te ondersteunen en we zijn er om onze partner te ondersteunen, maar soms, als we onze problemen niet onder controle hebben, hebben we de neiging om het op andere mensen te dumpen en dat kan erg schadelijk zijn in een relatie en kan soms de relatie zelf kosten. Dus voor mij denk ik dat therapie heeft geholpen – ik ben in staat om met mijn problemen om te gaan. Ik kijk niet naar iemand anders om mijn problemen op te lossen. Ik wil authentiek zijn in een relatie en zeg: Kijk, dit zijn de dingen waar ik mee heb geworsteld. Dit is waar ik ben geweest. Dit is waar ik nu ben’ en om er echt over te zijn.

Je bent nu in de veertig. Zou je iets willen zeggen over de verschillen die je in dit decennium hebt gezien bij het daten met andere decennia?

Er is zeker een perceptie dat er minder mannen beschikbaar zijn. Ik denk dat dat eigenlijk een misvatting is. Ik denk dat er veel geweldige alleenstaande mannen zijn – het is een kwestie van ze te vinden. Ik moet zeggen dat toen ik 40 werd, ik een beetje schaamte met me meedroeg. Ik dacht: waarom ben ik zo oud en zoek ik nog steeds naar liefde? Wat is er mis met me? Waarom heb ik het niet gevonden?’ Ik leerde dat ouder worden, er meer mogelijkheden zijn in de zin dat we weten wie we zijn. Ik ken mezelf nu beter dan toen ik in de dertig was. Ik weet meer van wat ik wil in een partner en in een partnerschap. Ik weet meer van wat mijn waarden zijn. Dus het is een stuk gemakkelijker voor mij om relaties te beoordelen wanneer ze beginnen en naarmate ze verder gaan. Ik denk dat ik veel beter ben in communiceren dan toen ik in de dertig was. Dus ik heb het gevoel dat ik ouder ben – hoewel er een stigma is – ik denk dat we op deze leeftijd eigenlijk beter toegerust zijn voor relaties en duurzame relaties. We hebben misschien veel mislukte starts gehad, en we zouden kunnen geloven dat onze leeftijd de kansen tegen ons vergroot omdat er de perceptie is dat er minder beschikbare mensen zijn, maar ik denk echt dat ouder zijn een voordeel is. We kunnen onze relatieproblemen in het verleden in perspectief plaatsen en ik denk dat de ervaringen die we hebben ons het vertrouwen geven om verder te gaan.

Zoals iedereen weet, is vriendschap cruciaal voor het navigeren door de wereld. Zou je ons willen vertellen hoe je vrienden daar zijn geweest tijdens de reis?

Ik ben getrouwd met vrienden en heb alleenstaande vrienden. Mijn getrouwde vrienden geven me advies over hoe ik potentiële partners kan ontmoeten. Ik sta open voor hun advies, want ik voel me oké, ze hebben hun partner gevonden, ze zijn succesvol, toch? Dus misschien moet ik daar naar luisteren.’ Maar ook in het boek vertel ik hoe mijn getrouwde vrienden zeiden dat ik een whiskyproeverij moest proberen omdat dat de manier was om in aanmerking komende vrijgezellen te ontmoeten – en ik drink niet – maar ik dacht dat ik moest gaan, want dat is hoe ik ga om iemand te vinden. Ik leerde dat proberen iemand te zijn die ik niet was, me niet mijn gelijke zou opleveren, maar het hielp om te weten dat mijn vrienden me steunden en dat ze me aanmoedigden en probeerden me te helpen. Ik moest gewoon kritischer zijn over hun advies. Ze bedoelden het goed, maar sommigen van hen zijn al vele, vele jaren niet meer met elkaar uitgegaan, dus ze hadden niet helemaal het perspectief van hoe het was om nog steeds vrijgezel te zijn als je achter in de dertig of veertig bent. Dus mijn alleenstaande vrienden hebben dat perspectief, soms zeuren en klagen we erover, maar ik denk dat we elkaar over het algemeen proberen te helpen om het geloof te behouden en die hoop te hebben dat we die persoon zullen vinden, we zijn gewoon op een ander tijdschema dan het stereotype, je ontmoet je partner in de twintig, je trouwt, je hebt X aantal kinderen, je koopt een huis en nog lang en gelukkig. We houden elkaar op de been – we sms’en elkaar vóór dates, tijdens dates, na dates – we debriefen, we zoeken uit wat de positieve dingen waren die er gebeurden en welke dingen misschien niet goed in je buik zaten en praten dat door. We nemen ook gewoon de tijd om erom te lachen, want daten kan soms echt absurd zijn, we moeten gevoel voor humor hebben om door te gaan. Ook voor de veiligheid is het belangrijk om gewoon een vriend te laten weten waar je heen gaat.

Wat hoop je voor je lezers als je dit boek de wereld instuurt?

Ik hoop dat mijn lezers zullen begrijpen hoe moeilijk de reis en het daten kan zijn en het gevoel van hoop dat ik denk dat het boek naar voren brengt, zullen grijpen, zelfs als de dingen erg donker zijn, en om erop te vertrouwen dat wanneer je je hart volgt dat uiteindelijk je zult je doel bereiken. Het lijkt misschien niet op wat je je oorspronkelijk had voorgesteld, maar het volgen van je hart brengt je echt waar het is dat je bedoeld bent te zijn. Ik geloof dat. Ik denk dat het vinden van onze levenspartner een reis is om ons sterkste zelf te vinden. Dus ik hoop dat lezers in zichzelf zullen geloven en kracht in zichzelf zullen vinden om zichzelf echt te laten zien. Ik heb het gevoel dat er veel moed voor nodig is om jezelf naar buiten te brengen en ik denk dat dat soms moeilijker wordt naarmate je ouder wordt en om troost te kunnen putten en te zeggen dat ik niet de enige ben op deze reis. Er zijn ook andere mensen, alleen praten er niet al te veel mensen over, maar ik ben hierin echt niet de enige en ik kan dit.’

Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.