Moeilijk om van te houden: een interview met auteur Briallen Hopper

Het prachtige nieuwe boek van Briallen Hopper Moeilijk om van te houden is een verzameling essays over de relaties die we vaak over het hoofd zien als we ons concentreren op romantische liefde. Ze schrijft over connecties die niet altijd wettelijk worden erkend (of zelfs onze eerste keuze), zoals vrienden en huisgenoten, broers en zussen en verzorgers. Door dit alles weeft ze interacties met populaire cultuur: films, tv-shows en boeken. De essays worden ondersteund met vreugde en met openheid voor liefde, in welke vorm dan ook. U kunt meelezen met ons gesprek over Moeilijk om van te houden onderstaand.

Vertel eens over je boek?

Mijn boek gaat over liefde en vriendschap. Een van de recensenten beschreef het als een stel liefdesliedjes, waar ik van hield. Toen ik het aan het schrijven was, dacht ik eraan als liefdesbrieven. Ik wilde heel graag schrijven over vormen van liefde en verbinding die niet zoveel aandacht krijgen als romantische liefde en romantisch partnerschap. Het richt zich op vriendschappen, kamergenootrelaties, relaties tussen broers en zussen, verschillende soorten gezinsformaties. Het is een reeks verschillende essays – sommige zijn rechtstreeks persoonlijke essays, sommige zijn meer humoristisch, sommige zijn serieuzer, sommige gaan over een boek of een tv-programma of een film – maar ze verkennen allemaal een ander soort van een liefdes- of familierelatie.

Een van de thema’s waarover je schrijft is het idee van afhankelijkheid van andere mensen. Voor alleenstaanden, misschien vooral alleenstaande vrouwen, lijkt het ideaal altijd onafhankelijkheid te zijn, hoe onrealistisch dat ook mag zijn. Wil je iets vertellen over de spanning tussen die uitersten?

Het eerste essay in het boek heet ‘Lean On: A Declaration of Dependence’ en het is in feite een viering van het steunen op anderen. Dit is iets waar ik in eerste instantie uit noodzaak toe kwam en later om mijn leven daadwerkelijk te omarmen en te vieren. Ik heb veel van mijn twintiger jaren doorgebracht in twee langdurige relaties, rug aan rug. Toen ik achter in de twintig werd, de eerste keer dat ik als volwassene vrijgezel was, realiseerde ik me dat ik niet iemand ben die is ontworpen om op een zelfvoorzienende manier te leven, en als je erover nadenkt, is dat eigenlijk niemand. Noodgedwongen leerde ik afhankelijk te zijn van mijn vrienden voor veel dingen waarvan ik voorheen dacht dat het alleen maar het domein van romantische relaties was – of het nu gewoon een soort dagelijks gezelschap is, gedeelde maaltijden, dagelijks bij elkaar inchecken, vakantie vieren, uitgaven doen samen tijd doorbrengen, maar ook opdagen voor vrienden in moeilijke situaties of ze voor mij laten opdagen – gewoon proberen te vertrouwen op dit netwerk van mensen waarop ik kon vertrouwen en bellen, en onze relaties echt net zo serieus nemen als ik had genomen mijn relaties met mijn vriendjes. Ik heb het gevoel dat iedereen dit nodig heeft, iedereen heeft gezelschap en steun nodig in zijn leven. Ik denk dat het een soort van schaamte is, als je een alleenstaande bent, dat je het soms niet alleen kunt doen. Het is als het themalied van The Mary Tyler Moore Show: “hoe ga je het in je eentje maken?” en dit idee dat[making it on your own] is wat je hoort te doen. Het was een soort opluchting voor mij, na verloop van tijd, om te beseffen dat mijn afhankelijkheid van mijn vrienden niet een soort fout is waar ik overheen moet om volwassen te worden, maar het is eigenlijk hoe het leven er voor mij uitziet. Daarop rusten en erop vertrouwen is echt ondersteunend geweest.

Vriendschappen en het concept van de gekozen familie zijn erg belangrijk in je boek. Hoe heb je die relaties gecultiveerd en wat zijn hun specifieke uitdagingen en geneugten?

Er is zoveel dat ik zou kunnen zeggen, maar ik denk dat een paar van de soorten uitdagende en heerlijke relaties die ik in het boek onderzoek, twee soorten relaties zijn die echt diepgaand zijn, maar niet zoveel aandacht krijgen als zou moeten. Een daarvan is de ervaring om kamergenoten te zijn, en een andere is het hebben van een zorgrelatie met een vriend.

Ik heb bijna mijn hele volwassen leven kamergenoten gehad. Ik praat over de verschillende versies van die relaties in het boek. Ik heb onderhoudende, positieve kamergenootrelaties gehad, waarover ik in het leerzame essay praat, over een beetje de vreugde van wat ik ‘kleine dagelijkse leunen’ noem – zoals toen met mijn kamergenoot, hij vroeg me wat voor weer het was, en ik zou het voor hem googelen, en hij zou thee voor me maken. We hadden die dingen voor onszelf kunnen doen, maar door ze voor elkaar te kunnen doen, kregen we allebei het gevoel dat er voor ons gezorgd werd. Ik denk dat er iets heel diepzinnigs is aan wat het betekent om een leven met iemand te delen, zelfs als het geen officiële juridische relatie is.

Het langste hoofdstuk in mijn boek heet “Hoarding”, en het gaat over een zeer intense kamergenootsituatie waarin ik bij iemand introk – we waren al zeven jaar heel goede vrienden – en samenwonen duwde onze vriendschap echt op het randje . Ik denk dat dit voor sommige mensen waarschijnlijk een bekende ervaring is. Weet je, wat het betekent om met iemand te leven van wie je houdt en dan je relatie op een totaal onverwachte manier op de proef te stellen. Ik beschrijf die ervaring als een soort smeltkroes. We woonden een jaar samen, leerden veel over elkaar en over onszelf, hadden een hekel aan elkaar en waren totaal onverenigbaar. Ik ging het huis uit en hoewel we goede vrienden bleven, hebben we het jarenlang nooit over dat jaar gehad. Een van de dingen die ik in het boek wilde doen, was dat echt intense, dramatische jaar opnieuw bezoeken – ik beschrijf het als “gothicomisch” – het leek een beetje op een horrorfilm waarin je denkt: ik dacht dat ik deze persoon kende en ze zijn gewoon totaal anders dan ik had verwacht. Ik denk dat het onze vriendschap uiteindelijk sterker heeft gemaakt, maar het was behoorlijk intens zolang het duurde.

In termen van zorgverlening is er een reeks van drie essays in het boek die gaan over mijn vriend Ash, een ervan is samen met haar geschreven, die zijn geschreven tijdens en na de tijd dat ze in de kankerbehandeling was voor fase vier van de slokdarm. kanker. Ik heb deze essays geschreven als een manier om te proberen haar ervaring beter te begrijpen, en me meer met haar verbonden te voelen in die ervaring terwijl we samen aan het lezen en schrijven waren. Ook om hulde te brengen aan dit zorgteam van vier vrouwen die haar tijdens haar behandeling coördineerden om haar verschillende soorten zorg te bieden. Die ervaring heeft me zoveel geleerd over vriendschap en de manier waarop het de doelen van het gezin kan dienen op een zeer diepe manier van leven en dood.

Hoewel je leven niet is gestopt omdat je single bent, lijkt het er ook op dat je de romantische liefde nog niet hebt opgegeven. Hoe ziet het eruit om met die hoop te leven en ernaar te handelen en welk advies zou je geven aan degenen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden?

Ik denk dat er ergens tussen mijn 20e en 30e een grote verandering voor mij plaatsvond. Ik stopte met het denken aan een paren met iemand als iets dat ik moest doen om mijn leven te laten beginnen, en ik begon na te denken over het paren met iemand als iets dat wel of niet zou kunnen gebeuren – dat zou gebeuren, als het zou gebeuren, op zijn eigen tijd, en dat was een deel van mijn leven in plaats van het hoofdverhaal van mijn leven.

Ik heb een essay over oude vrijsters en over drie vrouwen die me mentoren toen ik in de twintig was op de middelbare school, die me allemaal een idee gaven van hoe verschillende soorten vrijgezelle levens eruit zouden kunnen zien, levens die heel mooi en vol zijn en openstaan voor verschillende soorten liefde en verbinding. Iets interessants aan die drie vrouwen is dat ze nu allemaal romantische relaties hebben – twee van hen zijn getrouwd – maar de manier waarop dat voor hen gebeurde was helemaal geen klassiek verhaal waarin je iemand van in de twintig of dertig ontmoet, en dan je vormt een koppel en dan begint je leven. Ze zijn allemaal met mensen die ze halverwege hun leven hebben ontmoet en in elk geval wanneer ze het echt niet verwachtten. Ik vond het interessant om te zien hoe liefde en romantiek zich in hun leven hebben afgespeeld. Er zijn een aantal dingen die je mist als je deze band met iemand niet vormt als je jong bent, ze krijgen niet de nieuwste versie van jou te zien. Maar er is ook een bepaald soort vreugde, wijsheid en stevigheid die je kunt hebben in relaties die worden gevormd als je al weet wie je bent. Je hebt al een sterk gevoel van jezelf en je hebt wat van de carrière-dingen bedacht, je hebt een aantal van de vriendschaps-dingen bedacht, en dus kom je met heldere ogen naar deze relatie. In termen van mijn eigen relatie tot romantiek, heb ik het gevoel dat, ongeacht wat er wel of niet gebeurt, mijn leven behoorlijk vol liefde is. Ik probeer gewoon open te staan om verrast te worden door liefde.

Het tweede essay in het boek is een soort humoristische how-to, het is een soort wat-te-doen/wat-niet-te-doen-essay over online daten, dat deels gaat over mijn ervaringen met online daten toen ik eigenlijk niet klaar. Ik denk dat de adviesmodus voor mij een beetje raar aanvoelt, omdat ik het gevoel heb dat ik dit nog steeds aan het uitzoeken ben, maar ik heb zeker het gevoel dat het belangrijkste advies dat ik mezelf zou geven is: laat de dingen gewoon in hun eigen tijd gebeuren en stop Dwing jezelf niet om dingen te doen alleen maar omdat je denkt dat je dat zou moeten doen. Ik heb het gevoel dat, voor mij, daten soms voelde als de plicht die ik had. Dus ik zou het gevoel hebben dat ik deed wat ik moest doen, zodat mijn vrienden het gevoel zouden hebben dat ik het probeerde op manieren die ik moest proberen, en het loslaten van die druk was echt nuttig voor mij.

Je schrijft een stukje over je ervaring met het proberen zwanger te worden als alleenstaande vrouw. Wil je me daar iets over vertellen?

Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde en op een gegeven moment realiseerde ik me dat als dit iets is dat ik wilde doen, ik ermee aan de slag moest. Dus ik heb dit essay in het boek, dat een beetje humoristisch is gebaseerd op Moby Dick, dat gaat over het zoeken naar een spermadonor – een heel drama. Ik had zeker vrienden die me daarbij hielpen.

Ik heb vorig jaar het eerste deel van het proces gedaan. Ik heb twee IVF-cycli doorlopen en acht embryo’s ingevroren. Het plan is om komend jaar, als mijn boekentour voorbij is, te proberen om daadwerkelijk zwanger te worden. Dat is mijn plan voor deze zomer als ik eenmaal op één plek ben en daadwerkelijk naar het vruchtbaarheidscentrum kan gaan voor bloedonderzoek en echo’s en dat soort dingen. Om de draad van dit gesprek op te pikken, ik denk dat de hele ervaring van proberen om ‘in mijn eentje’ zwanger te worden me heeft doen beseffen dat ik er eigenlijk niet alleen voor sta. Ik kan dit met geen mogelijkheid alleen doen. Het is onmogelijk dat een alleenstaande ouder, of zelfs een partner met een partner, het zonder hulp zou kunnen doen. Ik had tijdens het hele proces hulp – vrienden hielpen me bij het kiezen van een donor, vrienden gingen met me mee naar vruchtbaarheidsafspraken, ze haalden me op van mijn eicelophalingen en zorgden daarna voor me, ze deden kleine rituelen met me voor mijn eerste kunstmatige inseminatie en namen voor mij zorgen tijdens mijn zwangerschapsverlies. Ik voelde me de hele tijd erg gesteund. Dit geeft me moed om door te gaan, wetende dat ik veel mensen in mijn leven heb die elk kind dat ik zou kunnen krijgen, samen met mij zullen opvoeden.

Wat hoop je voor je boek als je het de wereld instuurt?

Ik heb veel berichten gekregen van mensen die het op Twitter of Facebook hebben gelezen, en veel van wat ze te zeggen hebben, is dat ze een gevoel van geruststelling voelen dat hun leven ertoe doet en dat hun relaties er zelfs toe doen, zelfs hoewel ze misschien niet samenwerken. Dat is iets dat ik heb gehoord toen ik in de loop der jaren enkele essays in het boek publiceerde, een soort gevoel alsof vriendschappen diep en echt zijn en eigenlijk tellen als liefde – en lezers waarderen het zich gezien te voelen. Ik denk dat dat veel is van wat ik met mijn boek wil doen, mensen helpen te genieten van en koesteren in de waarde van hun vriendschappen en hoe belangrijk ze zijn, en ook het gevoel hebben tijd te besteden aan het cultiveren van dat soort relaties en het zorgen voor de mensen in hun leven is eigenlijk het belangrijkste dat ze kunnen doen.

Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.