Niemand vertelt je dit: single zijn met auteur Glynnis MacNicol

Het kan moeilijk zijn om verhalen te vinden over vrouwen die alleenstaand zijn en geen kinderen hebben. Er zijn nu zoveel meer mensen die huwelijk en gezin uitstellen, maar het kan moeilijk zijn om ze te vinden. Het is misschien verleidelijk om te denken dat ze niet bestaan. Het prachtige boek van Glynnis MacNicol Niemand vertelt je dit is zo’n verhaal. Het is een verkenning van het leven wanneer MacNicol 40 wordt, een jaar met hoogte- en dieptepunten van familieziekte en verlies, vriendschap, professionele successen en uitdagingen. Ongeacht je relatiestatus, dit is een must-read.

Ik sprak met MacNicol om te praten over de manier waarop de dingen zijn veranderd voor alleenstaanden, vriendschappen en wat ze zo leuk vindt aan haar leven.

Vertel eens over je boek?

Ik ben het gaan zien als een coming-of-age-verhaal over 40 worden, single zijn, geen kinderen krijgen en proberen je weg te vinden in een wereld die jou niet echt als een essentieel onderdeel ervan herkent. Ik denk dat een groot deel van de reden waarom ik het boek schreef, was dat ik worstelde om een blauwdruk voor mezelf te vinden voor hoe de volgende fase van mijn leven eruit zou zien, zou kunnen en zou moeten zien. Je hebt echt enge verhalen over het leven van vrouwen die bijna uitsluitend betrekking hebben op het huwelijkscomplot of het moederschapscomplot. Ik wilde een ander verhaal creëren.
Ik zag niet alleen mezelf, maar zoveel vrouwen in mijn leven, die bevredigende, opwindende en gecompliceerde levens leidden als vrouwen buiten het huwelijk en het moederschap. Vrouwen in huwelijk en moederschap leiden een vol en moeilijk leven buiten beide rollen, maar ik kon geen versie daarvan vinden in de cultuur. Ik was ongelooflijk boos over de afwezigheid ervan en voelde me erdoor gestikt, zoals ik denk dat iedereen die merkt dat hij buiten de norm leeft. Hoe meet je de waarde van je leven? Hoe meet je de voortgang? Hoe ken je je plaats in de wereld als je niet gezien wordt? Dat is wat het boek probeert te bereiken.

Een van de redenen waarom ik dit boek heb kunnen schrijven, is omdat er zoveel met me gebeurde toen ik 40 werd, wat een zeer beladen leeftijd is voor mensen, maar vooral voor vrouwen – omdat het samenvalt met ons idee van de einddagen van vruchtbaarheid. Het boek gaat over wat het betekent om een vrouw te zijn buiten deze culturele normen. Maar het gaat ook heel erg over mijn relatie met mijn moeder en de generatie waar mijn moeder vandaan komt en de relaties die ik heb met veel van mijn vrienden.

In veel opzichten gaat uw boek over de uitersten van het vrijgezelle leven. Zou je willen vertellen hoe je vond dat single zijn vergelijkbaar/anders was met onze culturele stereotypen?

Ik vond het allebei. Ik heb gemerkt dat alleenstaande vrouwen, met name alleenstaande vrouwen die een bepaalde leeftijd hebben gepasseerd, ofwel erg verwend ofwel voorwerpen van medelijden blijken te zijn. Sommige mensen zullen dit lezen en denken dat ik erg verwend ben. Laat me het zelfgemaakte karakter van mijn leven benadrukken. De meeste mensen voelen zich zo op hun gemak bij het toeschrijven van self-made-ness aan mannen en zo ongemakkelijk om het toe te schrijven aan vrouwen. Ik woon op mezelf sinds ik een tiener was, en financieel ben ik mijn enige ondersteuningssysteem. We hebben echt geen enkele manier om vrouwen te begrijpen als zowel zelfvoorzienend als als buiten het directe ondersteuningssysteem van het moederschap. Ik heb een ondersteunende rol in het leven van zoveel mensen, als verzorger of ondersteunend systeem, of wat het ook is, dat het idee dat ik egoïstisch en verwend was behoorlijk op zijn kop was. Tegelijkertijd maakte de vrijheid die gepaard ging met een greintje financiële onafhankelijkheid van mijn kant, in termen van kunnen reizen, me een soort object van afgunst op manieren waarop niemand me ooit had voorbereid. Niemand bereidt een alleenstaande vrouw van 40 jaar voor om het voorwerp van afgunst van wie dan ook te zijn. Je bent gewoon klaar om de voor altijd alleen persoon te zijn.

Ik leefde in beide stereotypen, maar een beetje aan de andere kant en ik had het gevoel dat, zoals de titel al doet vermoeden, niemand me had verteld dat een van deze dingen mogelijk zou zijn.

“Niemand vertelt je dit”

Je verhaal maakt duidelijk dat hoewel je geen partner hebt, je leven vol liefde is, zowel in de vrienden die je hebt gekozen als in de familie waartoe je behoort. Hoe hebben deze relaties je leven verrijkt en hoe denk je dat ze anders zouden zijn als je een stel was?

Ik houd er niet van om in brede zin voor iedereen te spreken omdat de ervaringen van iedereen anders zijn, en ik wil benadrukken hoeveel ik in New York City was. Ik hou van New York, maar ik denk dat wonen in New York en wonen in grote stedelijke gebieden als alleenstaande een andere culturele ervaring is dan wonen in de buitenwijken. Als ik een huis zou hebben, als alleenstaande vrouw in de buitenwijken, en zou moeten rijden, zouden mijn sociale interacties veel minder zijn dan nu.

Ik zeg altijd graag dat ik het een misvatting vind dat vrouwen in mijn positie niet overspoeld zouden worden door relaties. Ik besef dat dat niet voor iedereen geldt, en ik woon al twee decennia op dezelfde plek en ben nog steeds bevriend met veel mensen die ik ken sinds mijn vroege twintiger jaren. Het onderhouden van vriendschappen gedurende twee decennia is ingewikkeld en moeilijk en vereist vastberadenheid en compromissen, ongeveer hetzelfde als een huwelijk. Dus dat wil ik ook graag benadrukken, want sommige mensen zijn naar me toe gekomen en hebben gezegd: Hoe krijg ik vriendschappen zoals die van jou?’ en ik heb zoiets van, het ziet er nu perfect uit, maar weet je, we zijn door de jaren heen door het diepe einde van de moeilijkheden gegaan, zoals elke langdurige relatie.’ Maar we hebben deze veronderstelling van een eenzame, arme jij. Zelfs mijn redacteur zei op een gegeven moment tegen me. Wil je praten over hoe moeilijk het is rond de feestdagen, je bent niet getrouwd en je hebt geen plek om naartoe te gaan?’ en ik had zoiets van, ik weet niet wat de ervaringen van andere mensen zijn, maar mensen proberen me maanden van tevoren voor hun vakantie te boeken.’ Ik heb zoveel vakantie-uitnodigingen en ik denk dat ik veel geluk heb. Hoe zou dat anders zijn als ik getrouwd was of een partnerschap had? Ik weet het niet, dus het is moeilijk voor mij om te zeggen.

Wanneer al je vrienden gaan trouwen en kinderen krijgen, verandert je leven fundamenteel en heb je geen controle meer. Het is echt pijnlijk. Mijn ervaring is dat iedereen bij je terugkomt als ze die eerste jaren van hun leven verschuiven, maar wat er gebeurt, is dat mensen minder tijd hebben. Er zijn een aantal jaren waarin de focus van iedereen op hun kinderen ligt.

Dus daten en allerlei soorten relaties veranderen zoveel naarmate we ouder worden. Wat zijn enkele van de verschillen die je hebt gezien, zowel bij het daten als bij het opbouwen van andere relaties gedurende je verschillende decennia?

Vrienden maken in de twintig is zo gemakkelijk omdat jullie allemaal ongevormd zijn en hoge tolerantieniveaus hebben. Je bent ook, en dat geldt ook voor daten, constant in sociale situaties, omringd door mensen van je eigen leeftijd, grotendeels met je eigen ideeën over hoe het leven zou moeten gaan. Ik zeg dat als iemand die heel duidelijk vertrok waar ik ben opgegroeid en een plek vond waar ik me op mijn gemak voelde en werd omringd door mensen die mijn idee deelden van hoe de wereld eruit zou moeten zien. Ik heb mijn vrienden gehouden sinds mijn vroege twintiger jaren en heb toen ook een andere reeks vrienden gemaakt met elk decennium dat voorbijgaat. Hoe ouder je wordt, hoe meer je de mensen begrijpt die je in je leven wilt en de mensen die je niet in je leven wilt.

Met betrekking tot daten hebben mensen de neiging om daten als een baan te zien. Daar zit een kern van waarheid in, aangezien je je niet in omstandigheden bevindt die van nature de omgeving creëren waarin je nieuwe mensen ontmoet. Je moet je uiterste best doen om deze omstandigheden te creëren. Als je een persoon bent die een relatie wil hebben, en als je een persoon bent die wil trouwen met kinderen, wat een volkomen geldig doel is om te hebben, dan moet je eraan werken om die kansen te creëren. Die omstandigheden gebeuren gewoon niet van nature, ze gebeuren nog minder natuurlijk in een wereld die wordt gedomineerd door sociale media. Dus als daten een prioriteit voor je is, moet je tijd vrijmaken in je schema.

Dat verandert weer als je zestig wordt en de kinderen van mensen het huis uit zijn. We zien dat mensen meer terugkomen in een sociale arena waar je meer wordt omringd door mensen van je eigen leeftijd. Wat zie je als de grootste geschenken van single zijn?

Dat is een grote vraag, want vrouwen die de mogelijkheid hebben om hun hele volwassen leven buiten het huwelijk te blijven en financieel in hun levensonderhoud te kunnen voorzien, is een ongelooflijk nieuwe ontwikkeling in de geschiedenis. Ik breng dit punt elke keer naar voren als ik over dit onderwerp praat: in de Verenigde Staten konden vrouwen tot 1974 geen creditcards of bankrekeningen op hun eigen naam hebben. Ze moesten een echtgenoot of een vader medeondertekenen. Als we het hebben over wat het beste is aan single blijven, is alleen het feit dat ik het kan het beste.

Ik moedig elke vrouw aan om zichzelf daaraan te herinneren, omdat we cultureel gezien graag schaamte hechten aan elk aspect van het leven van een vrouw waar ze iets alleen doet. Reis je alleen? Wat is er mis met je? Eet je alleen? Dat is iets om je voor te schamen, of je bent van plan snode dingen te doen. Wat is er met jou aan de hand? Dat is een culturele beslissing die we hebben genomen. Ik moedig vrouwen aan om na te denken, als ze zich slecht voelen over alleen zijn, wie heeft er dan baat bij dat jij je er slecht over voelt? Het mooiste van deze ontwikkeling is dat ik zelfs het vermogen heb om single en succesvol te zijn in elk aspect van mijn leven.

Als je terug zou kunnen gaan en met je jongere zelf zou kunnen communiceren, wat zou je dan zeggen en welk advies zou je onze alleenstaande lezers geven?

Als ik terug zou gaan naar mijn jongere zelf en zou zeggen: je woont in New York City in je eigen appartement en je verdient een voltijds bestaan als schrijver, zou mijn achtjarige ik gewoon zijn zoals: Geweldig.’ Ik denk niet dat mijn achtjarige zelf zou hebben gevraagd: ben je getrouwd?’

Mijn advies aan vrouwen die single zijn: je hoeft je nergens voor te schamen. Gefeliciteerd met het kunnen leven van een leven dat voor deze tijd niet mogelijk was voor vrouwen. Trouwen is geen oplossing. We zien alleenstaande vrouwen als een probleem dat een oplossing nodig heeft, maar jij bent geen probleem. Schaam je niet.

Wat hoopten uw lezers toen u dit boek schreef en de wereld instuurde?

Ik wilde eigenlijk gewoon de deur openen. Ik wilde niet dat dit boek voorschrijvend zou zijn. Dit boek is niet: hoe single en geweldig te zijn, of zelfhulp of wat dan ook. Ik zag het als een verzending. Ik ben hier in wat een beetje aanvoelt als niemandsland. Ik begrijp ten volle dat er een lange geschiedenis is van vrouwen buiten het huwelijk en het moederschap, maar het feit dat we zo weinig verhalen over hen hebben, zegt iets over wie de verhalen schrijft.

Ik wil je vertellen hoe het is, zodat het misschien minder overweldigend, of beangstigend, of schaamtevol of angstwekkend voor je zal zijn als je erover nadenkt. Ik wilde gewoon mijn kleine plaats in deze brede ervaring in kaart brengen en terugsturen. Ik wilde een alternatieve versie geven van hoe het leven van een vrouw eruit zou kunnen zien.

Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.