Sms me als je thuiskomt: een interview met auteur Kayleen Schaefer
Het prachtige boek van Kayleen Schaefer Sms me als je thuiskomt: de evolutie en triomf van moderne vrouwelijke vrienden p is een liefdesbrief aan vriendschappen tussen vrouwen. Ze schrijft over echte vriendschap, zowel in haar eigen leven als in het leven van een verscheidenheid aan vrouwen op verschillende locaties en omstandigheden, evenals vrouwelijke vriendschap in de popcultuur. Nu in paperback is het een must-read voor iedereen die een vriend heeft of meer vriendschappen wil smeden.
Ik sprak met Kayleen over haar boek, waarom vriendschap vooral belangrijk is voor alleenstaande vrouwen, en de moeilijkheden om vriendschappen op te bouwen.
Vertel eens over je boek?
Mijn boek gaat over vrouwelijke vriendschap, in het bijzonder hoe krachtig het is. Het gaat terug en kijkt naar de geschiedenis van hoe vrouwenvriendschappen tot nu toe in de middeleeuwen werden gezien, en toont de evolutie en wat ik zie als de triomf van vrouwelijke vriendschap – het is een relatie die vrouwen nu zichzelf verheffen en nee zeggen , mijn vriendschappen zijn net zo belangrijk als mijn relaties met mijn romantische partner, met mijn familie, met mijn werk’ en vriendschap op een niveau brengen dat het tot nu toe niet helemaal is geworden.
Hoewel vrouwelijke vriendschap belangrijk is voor alle vrouwen, is het misschien vooral belangrijk voor alleenstaande vrouwen. Zou je willen vertellen wat je onderzoek daarover heeft opgeleverd?
Er zijn niet veel studies over vriendschap, wat vreemd is omdat het zo’n belangrijke relatie is, maar het is gewoon niet zo bestudeerd in vergelijking met romantische relaties, wat je eigenlijk een idee geeft van hoe ons werd verteld om over onze vriendschappen te denken. Mijn eigen ontstaan van het waarderen van mijn vrouwelijke vrienden zo veel kwam uit mijn persoonlijke ervaring om te beslissen dat ik niet klaar was om te trouwen met mijn langdurige vriend. Het was destijds een schok voor mij. Ik dacht dat ik dat ging doen. Mijn moeder was getrouwd toen ze jong was en bijna iedereen die ik om me heen kende, in mijn geboorteplaats, had een partner of was getrouwd, maar ik was er nog niet klaar voor en weet je, in plaats van te doen alsof hij niet gelijk had, ga ik gewoon op nog eens 50 dates’ of wat dan ook. Ik deed dat niet en ik zag mijn vrienden en mijn vriendschappen echt als relaties. Het opende gewoon mijn ogen voor het feit dat je veel meer banden dan slechts één in ons leven zou kunnen hebben. In het boek zeg ik dat er niet slechts één liefdesverhaal in ons leven is, en ik denk echt dat dat waar is. Maar het is gewoon moeilijk om je hoofd eromheen te wikkelen, omdat het gewoon niet is wat ons wordt verteld. We zijn gewoon opgevoed met de gedachte dat we alleen maar naar die ene relatie streven en dat zijn we niet.
Feit is dat de statistieken laten zien dat we later gaan trouwen. De gemiddelde leeftijd is eind twintig, denk ik, maar toch is het in steden hoger – dus we brengen langer dan ooit door zonder een romantische partner en dat opent deze ruimte en tijd waarin we onze vriendschappen net zo veel of misschien meer waarderen dan de vorige generatie deed. In de vorige generatie gingen ze uit hun ouderlijk huis, misschien een paar jaar vrijgezel, maar daarna vrijwel veel eerder getrouwd dan wij. En dus waren die vriendschappen iets dat vrouwen aan de kant moesten schuiven. Zelfs als ze dat niet deden en zelfs als die vriendschappen nog steeds belangrijk voor hen waren, was er het gevoel dat mijn loyaliteit en mijn trouw aan mijn huis en mijn man of mijn partner en mijn kinderen is. Ik interviewde mijn moeder en vrouwen van haar leeftijd en dat is wat ze zeiden, dat is precies waar ze naar werden verwezen en wat ze geleerd hadden te doen. Vriendschappen voelden egoïstisch.
We hebben deze open ruimte en mogelijkheid waar ons dat niet wordt verteld en het heeft geen zin om die vriendschappen te laten vallen als je met iemand gaat daten of als je een romantische partner vindt. Ik denk dat vrouwen dat niet doen om dat te doen, en dat willen ze ook niet, vooral niet met deze vrouwen waar ze zo lang op vertrouwden alsof er geen reden voor was om dat te doen, of ze nu gekoppeld zijn of niet.
Ik denk dat veel vrouwen het moeilijk vinden om vrienden te maken, vooral na het verlaten van school en het structureren van dergelijke omgevingen. Welk advies zou je geven aan mensen die nu zinvolle vriendschappen willen sluiten?
Ik begrijp het. Het is moeilijk. Je moet jezelf echt naar buiten brengen om een vriendschap te vormen – je moet bereid zijn om tegen de andere persoon te zeggen, zoals Hé, wil je met me meegaan voor koffie of yoga of winkelen of wat dan ook – je moet die ouverture maken en soms is de persoon niet geïnteresseerd. Ik denk ook dat als je een echte vriendschap wilt aangaan, je heel open en eerlijk moet zijn over wie je bent. Je wilt ook de beste kant van jezelf laten zien, maar net als met daten wil je de rest van je vriendschap niet faken, dus je wilt die persoon precies laten zien wie je bent.
De manier waarop vriendschappen tot stand komen is geen schok, maar het is een beetje moeilijk om je hoofd eromheen te wikkelen. Het is gewoon herhaalde interactie. Daarom maak je vrienden op het werk, in je studentenhuis of in de kleuterklas. Het moet gewoon iemand zijn waar je regelmatig toegang toe hebt en dat is waar die vriendschap uit zal groeien. Voor volwassenen is het moeilijker omdat we werk hebben, maar soms is het net als werk en thuis en waar moet je dan mensen ontmoeten, maar het is gewoon een soort van regelmatige activiteit die je doet en als je iemand vindt waarvan je denkt dat je die wilt zijn vrienden met daar moet je jezelf gewoon naar buiten brengen.
Wat zie je als de grootste uitdagingen en de grootste geschenken van vriendschap?
Terwijl ik aan het melden was, wilde ik niet zo afgezaagd zijn als ‘Oh, je mannelijke vrienden zijn anders’, maar er is iets aan het zijn met een groep vrouwen. Er is gewoon dit comfort en deze sfeer, alsof we elkaar allemaal krijgen en we zijn hier om elkaar te steunen en we weten wat we hebben meegemaakt en we hoeven het niet eens echt te zeggen, het is gewoon een beetje zoals jij zijn allemaal samen in deze ruimte en je trilt een beetje omdat er een goede energie is en mensen waar je graag bij wilt zijn. Ik denk dat het inspirerend is om in de buurt van een hoop vrouwen te zijn en ik denk dat de afgelopen twee jaar dit hebben laten zien toen vrouwen zich begonnen te groeperen, niet eens alleen maar protesten, maar gewoon om met elkaar te praten en er is iets aan de wetenschap dat je elkaars steun hebt dat kan heel opbeurend en heel verheffend zijn. Maar dat is wat ik denk dat het grootste positieve is dat je op je vrienden vertrouwt – er is gewoon het gevoel dat je er niet alleen voor staat.
Ik denk dat de grootste uitdaging het einde van vriendschappen is, waar ik niet eens over wilde schrijven omdat ik probeerde dit echt te creëren zoals Vrouwen kunnen vrienden zijn, weet je, we proberen niet alleen elkaars haar te scheuren uit. Frenemies zijn gewoon niet echt of ze zijn iets dat ons wordt opgedrongen. Dus ik maakte me een beetje zorgen over het uiteenvallen van vrienden en ruzies, maar dat hoort natuurlijk bij vriendschap en dat is het ergste. We hebben geen goede regels om het uit te maken met onze vrienden. Er zijn duizend-en-een handleidingen voor een breuk met een vriend – er zijn zelfs scripts – maar er is geen manier om het te zeggen, je weet niet hoe je het tegen een vriend moet zeggen en je weet ook niet hoe rouw om de vriendschap, je eet geen halve liter ijs op de grond. De persoon die je zou bellen is de persoon met wie je niet langer vrienden wilt zijn of wat het ook is, er is gewoon niet veel steun voor het beëindigen van een vriendschap. En je hebt ook het gevoel dat als je deze vriendschap beëindigt, je in die stereotype valkuil trapt dat vrouwen geen vrienden kunnen zijn.’ Ik denk dat het een heel moeilijk onderdeel van vriendschap is, wetende dat, weet je, sommige vriendschappen niet eeuwig zullen duren. Ze hebben een bepaald begin en midden en einde. Het betekent niet dat je gefaald hebt of dat die relatie niet voor altijd iets voor je zal betekenen, maar ze kunnen eindig zijn.
Ik denk dat dat in sommige opzichten ook een beetje lijkt op daten. We hebben niet echt een script voor relaties die ergens goed eindigen met onze andere relaties.
Het is waar en relaties kunnen natuurlijk ook eindigen, en het ding met vriendschap vind ik ook zo krachtig, met onze andere relaties zijn deze mensen aan ons gebonden door bloed of wet of geld, maar vriendschappen – die persoon is niet gebonden aan jij. Ze willen gewoon je vriend zijn omdat ze je leuk vinden, gewoon omdat ze dat doen. Dat vind ik ongelooflijk krachtig aan vriendschap – het is een relatie die verbonden is door niets anders dan wederzijdse bewondering en interesse.
Wat was voor jou de grootste verrassing toen je aan dit boek werkte?
Wat ik over de geschiedenis leerde, was een verrassing voor mij. Zelfs als iemand die opgroeide te horen kreeg dat meisjes gemeen zijn, ‘je wordt verondersteld met elkaar te wedijveren’, is het belangrijkste dat je een romantische partner vindt, ik wist niet hoe ver dat terugging. Het gaat zo ver terug als de Middeleeuwen en de vroegmoderne tijd waar vrouwen daadwerkelijk werd verteld dat je het woord vriend niet mag gebruiken. Het woord vriend is niet op jou van toepassing, omdat je niet zuiver van geest bent en je je niet tot een ander kunt verhouden zoals een man dat kan, omdat mannen onbaatzuchtig zijn en vrouwen slecht en achterbaks en seksgek zijn.’ Het was gewoon wild voor mij. Toen de professor met wie ik sprak, me voor het eerst vertelde dat ik dacht dat ze het woord niet konden gebruiken?’ Een vrouw schreef een brief aan een predikant die zei dat ik denk dat ik vriendschappen heb, maar je zegt me dat ik ze niet mijn vrienden kan noemen’ en de predikant schreef terug en zei: Ja, nee, dat kan niet. Het is echt beter als je naar een man kijkt, hij kan je begeleiden.’ Zoals, wauw. Dus dat was schokkend voor mij. Het gescheiden houden van vrouwen gaat ver terug.
Wat hoop je voor je lezers als je je werk de wereld instuurt?
Ik wilde een boek schrijven dat onze vriendschappen bevestigde en hoe sterk we ons voelden over deze relaties, omdat ik daarbuiten niets zag dat zei: Hé, nee, het is oké om er kapot van te zijn als je vriend door het land verhuist,’ of zoals, het is oké dat een breuk met een vriend hartverscheurend is,’ of het is oké dat je vriend de eerste persoon is die je wilt sms’en als er iets goeds, slecht of zelfs niets gebeurt.’ Dat is een absoluut acceptabele relatie, en het is in feite geweldig. En ik zag gewoon niets daarbuiten, dus dat waren de eerste gesprekken die ik had over het boek, en dat was wat ik wilde doen, was valideren hoe sterk we ons voelden over onze vrienden. En ik begon het natuurlijk ook in de popcultuur te zien gebeuren, wat de tweede soort is, maar sinds het boek uitkwam, heb ik veel vrouwen gehoord die zeiden: Bedankt voor het erkennen van mijn gevoelens voor mijn vrienden.’ Het heeft hen het gevoel gegeven dat – ik weet het niet – dat we deze relatie waarderen op een manier die we niet zouden moeten – ik hoorde van vrouwen die zeiden dat mijn carrière niet gaat zoals ik wil, ‘Ik had een slechte relatiebreuk’ of Iemand in mijn familie is ziek en al deze slechte dingen gebeurden, maar toen las ik [Tekst Me When You Get Home] en ik dacht: maar dit heb ik wel. Ik heb deze geweldige vriendschappen, dit geweldige ondersteuningssysteem en deze gemeenschap – dat is wat ik wil doen: dat net zo belangrijk maken als al deze andere dingen waarvan ons is verteld dat ze zo belangrijk zijn. Omdat het niet gemakkelijk is om vriendschappen te sluiten en te behouden, kost het veel werk en vrouwen steken er tijd en moeite in en dat is belangrijk.
Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.
