Jak randkowanie jest jak siedzenie z psem

Kilka lat temu pożegnałam psa z dzieciństwa. Była moją wierną towarzyszką przez większość mojego życia, zawsze tam, kiedy jej potrzebowałem. Trudno było odpuścić.

W tym czasie mieszkałem w wynajmowanym domu z dwiema innymi dziewczynami i bez ogrodzenia. Jeszcze zanim mój pies odszedł, nie mogłem się doczekać, kiedy pewnego dnia będę miał własnego psa we własnej przestrzeni, ale nie był to odpowiedni czas.

Mimo to chciałem przebywać w pobliżu psów. Wszystkim moim przyjaciołom powiedziałem, że chciałem oglądać ich, kiedy wyjeżdżali z miasta. Kiedy pożyczyłem te psy, zacząłem zauważać wiele podobieństw do randek.

Kiedy oglądałem psa rasy Greater Swiss Mountain mojego przyjaciela, zdałem sobie sprawę, że nie jestem zainteresowany zdobyciem szczeniaka. Była kochana, ale żuła moje mięśnie łydek, kiedy gotowałem i żułem buty, kiedy próbowałem ją chodzić. Pokochałam jej duże, wyraziste oczy i sposób, w jaki pozwalała mi podawać tabletki, kiedy była potrzebna. Była urocza jak wszystko, ale musiała trochę dorosnąć.

Starszy Husky mojego przyjaciela i świetnie się bawiłem. Chętnie szła ze mną lub po prostu leżała u moich stóp, kiedy czytałem książkę. Dawała mi znać, kiedy musiała wyjść i jeść, kiedy była głodna, właśnie taki pies, na jaki liczyłem.

Nie zawsze myślę o randkowaniu jako o okazji do spotkania dwojga ludzi i zobaczenia, jak sobie radzą, ale oczywiście tak właśnie jest. Mam cechy, które czynią mnie tym, kim jestem, podobnie jak osoba, z którą się spotykam.

Kiedy nie klikam z psem, nie myślę gorzej ani o psie, ani o mnie – po prostu zdaję sobie sprawę, że to nie jest najlepsze rozwiązanie. Może powinienem wprowadzić trochę tego uczucia w sposób, w jaki się umawiam. Kiedy coś nie wychodzi, to nie dlatego, że jestem zbyt wybredna lub niewystarczająco atrakcyjna, po prostu nie pasujemy do siebie.

Uwielbiam siedzenie z psem, ponieważ mam okazję spędzać czas z psem jeden na jednego. Dowiaduję się, co jest specyficzne dla niektórych psów i co jest wspólne dla wielu. Dowiaduję się, że można pokochać wielu z nich naraz.

Zanim dostanę psa (mam nadzieję, że niedługo), planuję spędzić trochę czasu. Chcę dowiedzieć się, co mogę o jego historii, a także po prostu być razem, aby zobaczyć, jak sobie radzimy. Chcę porozmawiać z ludźmi, którzy znają mojego psa, aby dowiedzieć się, jak sobie poradzimy. Jest to zdrowy rozsądek przy adopcji psa, który nie jest pełen emocjonalnych niebezpieczeństw, takich jak randki. Ale co, jeśli nie było? A gdyby randkowanie było tylko okazją? A gdybym uwierzył, że jest tak wielu wspaniałych ludzi, z którymi mogę klikać, tak jak wierzę, że jest tak wiele wspaniałych psów, które mogę pokochać?

To może na dobre zmienić sposób, w jaki patrzę na randki.

Cara Strickland pisze o jedzeniu i piciu, zdrowiu psychicznym, wierze i samotności ze swojego domu na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku. Lubi gorącą herbatę, dobre wino i głębokie rozmowy. Zawsze będzie chciała bawić się z twoim psem. Połącz się z nią na Twitterze @anxiouscook.