İlişkileri Aşırı Düşünür müyüz?

Yılın bir numaralı şarkısı “Sweet Georgia Brown” oldu. Charlie Chaplin gişeyi yönetti ve F. Scott Fitzgerald “Muhteşem Gatsby”yi yayınladı. Al Capone ve Louis Armstrong’un yaşıydı. Birinci sınıf damganın maliyeti 0,02 ABD dolarıdır. 1925 yılıydı.

Aynı zamanda 18 yaşındaki Clarence Vail’in 16 yaşındaki sevgilisi Mayme’ye evlenme teklif ettiği yıldı. Hugo, Minnesota’da evlendiler ve MSNBC.com tarafından bildirildiği gibi 83 yıl boyunca bu şekilde kaldılar. Onların sırrı? Onların sırrı yok! Mayme, “Sanırım sadece buna bağlı kal, ne olursa olsun gel” diyor.

Bir dünya savaşı, bir depresyon, altı çocuk, çeşitli sağlık sorunları yaşadılar; ve Mayme, 1946’dan beri bir tartışma yaşamadıklarını belirtiyor.

Vail’ler gibi bir çiftle uzun süreli bir ilişkinin anahtarları üzerine bir konuşma oldukça tatmin edici olmayabilir çünkü bu konuda paylaşacakları çok az şey vardır. Neredeyse evlenmişlerdi ve ilişkiyi bir daha düşünmediler. Uzun ilişkilerinin sırrı bu olabilir mi?

Kendi kendini analiz etme ve ilişkileri çevreleyen tartışma hacminin son 50 yılda katlanarak arttığına şüphe yok. Kitaplardan, koçlardan, web sitelerinden ve çöpçatanlardan oluşan koca bir endüstri, bir eş bulma ve tatmin edici bir ilişki kurma fikri etrafında büyüdü. Bu kadar az alete veya açıkçası, iki insanı birlikte iyi yapan şeyin ne olduğuna dair bilgiye sahip bu kadar çok çift, 50 yıl veya daha uzun süren ilişkileri sürekli olarak nasıl kurdu?

İşte 2 teori:

Birincil ilişkilerinden çok daha azını beklediler

Evlilik ilişkisinin sağlaması gerekenler konusunda beklentilerin çok daha düşük olması olabilir. Evlendin. Çocuklarınız oldu. O çalıştı. Evde kaldı. Erkek iş arkadaşlarıyla sosyalleşti. Günlerini doldurmak için bir sosyal kulübe katıldı. Kurallar katıydı ve görünüşte değişime o kadar dayanıklıydı ki, etkileşimlerinin doğasını sorgulamak hiç kimsenin aklına gelmedi.

Belki de o zamanlar çiftlerin evlilikleri için daha net ve daha basit ihtiyaçları vardı. Maddi güvence, yakınlık, hoş bir ev ve geri kalanı istediler – gerisi güzeldi, ama kaçırılmadı.

Görünüşe göre bugün eşlerimizden çok sayıda rolü doldurmasını bekliyoruz – refakatçi, sevgili, entelektüel sondaj tahtası, suç ortağı, eş-ebeveyn, iş ortağı vb. O kadar yüksek bir standart belirledik ki, zamanla çoğu insan şu ya da bu şekilde hayal kırıklığına uğradı. Bir erkek mükemmel bir sağlayıcı, baba ve oyun arkadaşıysa, ancak korkunç bir iletişimci ve empati kuruyorsa, bu bir ilişki için kıyameti heceleyebilir. Kadın harika bir anneyse, kibarsa ve zor zamanlarda muazzam bir destekse, ancak belki de eğlenceyi seven veya enerjik bir eş değilse, gerilim ve hayal kırıklığı yaratabilir.

Bu kadar çok beklentiyi bir kişiye yığmak gerçekçi değil mi? ve uzun süreli bir ilişki sürdürme üzerinde olumsuz bir etkisi var mı?

Daha az seçenekleri vardı ve sadece zorlaştırdılar.

Baba tarafından büyük büyükbabalarımdan biri, 20. yüzyılın başında Mississippi’de bir çiftçiydi. Beş sağlıklı çocuk doğurduktan sonra karısı, doğum sırasında altıncı çocuğuyla öldü. Kalbi kesinlikle kırılmıştı, ancak bir çiftliğe bakma ve altı çocuk yetiştirme ihtiyaçları yas tutmaya zaman bırakmadı. Çocukları hemen böldü ve farklı akrabalara ödünç verdi. En yakın kasabaya gitti, yerel pansiyonda bir oda tuttu ve bir eş aramaya başladı.

Büyük büyükannemi bir Baptist kilisesinde buldu ve en iyi şekilde ticari olarak tanımlanabilecek bir flört etmeye başladı. Kabul etti – bir ev, bir aile ve onun sevgisi. Çiftliğe geri döndüler, çocukları topladılar, sonsuza kadar mutlu yaşadılar ve beş çocukları daha oldu.

Eski ilişkilerin uzun ömürlü olmasının anahtarı bu mu? Sadece birlikte mi kapana kısıldılar? Kadınların ekonomik imkanlarının sınırlı olduğunu biliyoruz. Boşanmanın aşırı damgalanmasından bahsetmiyorum bile. Büyük büyükbabamın durumunda, yemekleri pişirecek, çocuklara bakacak ve düzinelerce başka hayati işi yapacak bir kadın olmadan çiftliği yönetemezdi.

Bu kültürel ve ekonomik engeller, dışarıdan sağlam, içeriden sefil olan evlilikleri zorladı mı? Yıllarca yan yana çalışmak ve yaşamak, zorunlu ilişkileri alıp gerçek aşkı yarattı mı? İnsanlara işlevsiz evlilikleri terk etme özgürlüğü verdikleri için daha az kalıcı olan uzun vadeli modern ilişkilerimizi kutlamalı mıyız?

Modern hayatın birçok alanında sorulabilecek bir soru. Tüm bilgimiz, araştırmamız ve tartışmamız için gerçekten daha iyi durumda mıyız? İlişkiler hakkında daha fazla bilgi sahibi olmak, onları sürdürmeyi ve sürdürmeyi daha mı kolaylaştırıyor yoksa daha mı göz korkutucu?

Düşüncelerinizi duymak isteriz!