İlk Randevu: Başarı İçin Planlama

Biriyle çıkmak istediğime karar vermekle ilk randevumuz arasında bir yerde, korktuğum bir soru var. “Peki ne yapmak istiyorsun?” Ara sıra, her şeyi planlamış, beni zaten yarattıkları bir anlatıya davet eden adamlarla çıktım, ama çoğunlukla, karar işbirlikçi.

Belki bazılarının bu konuda olabileceğinden biraz daha endişeliyim, ancak ilk etkinliğimizde çok fazla şey var gibi geliyor. Örneğin, flörtümü yeterince iyi bilmediğim ve konuşacak çok şeyimiz olacağından emin olmadıkça kendimi birkaç saat gerektiren bir şeye kilitlemek istemiyorum. Ne zaman bunun neden önemli olduğuna dair bir hatırlatmaya ihtiyacım olduğunda, akşam yemeğiyle başlayan ve iki raund minyatür golfle biten bir tarihi hatırlıyorum. Akşam yemeğini atlatmamıza yetecek kadar konuşmamız yoktu. Parlak renkli topları atarken, muhtemelen lisede olan genç bir çiftin önümüzde bir iki delik olduğunu gördüm. Sohbet ediyor ve flört ediyorlardı, çekimlerini ayarlamasına yardım ediyordu. Her biri son vuruşu batırdığında birbirlerini alkışladılar. Başka bir deyişle, doğru bir mini golf randevusu yapıyorlardı. Garip ve gergin versiyonumun içinden, bir daha asla yemin ettim.

Ama bütün kurallar çiğnenmek için yapılmıştır, değil mi? Bir keresinde, bir hokey maçında ilk biriyle tanıştım. Hokeyi sevmeme rağmen felaket olabilirdi. Etkileşimlerimizin şimdiye kadarki kadar pürüzsüz olmayacağından endişelendim ama yine de gittim. O gün gergindim ve arabayla geçerken gergindim, ama randevumla bağlantı kurar kurmaz sakin hissettim. Maç boyunca konuşup güldük (kimin kazandığını bile hatırlayamıyorum). O ilk buluşma bir ilişkiye dönüştü.

Bazen paraya takılıyorum. İlk toplantıda kimin neye para ödediği hakkında konuşmak garip olabilir. Her zaman karşılayabileceğim yerleri seçmeye çalışırım ve bu konuda endişeleniyorsam konuşurum. Gittikçe daha fazla, daha erken, duygular birbirine karışmadan önce yapmaya çalıştığım bir konuşma. Bu şekilde, herkes aynı sayfada olur ve kimse kendini kullanılmış hissetmez.

Bu aralar bazen en sevdiğim orta fiyatlı yemek yerlerini veya şehrin farklı yerlerindeki sevdiğim kafeleri hatırlamakta güçlük çekiyorum. Bununla mücadele etmek için bir liste yaptım. Şimdi, biri bana nereye gitmek istediğimi sorduğunda, krep, el yapımı kokteyller veya iyi demlenmiş çay önerebilirim.

Aşinalık, yıllar boyunca en sevdiğim ilk buluşma yerleriyle ilişkiler geliştirmede keşfettiğim bir başka avantaj. Çoğu zaman, biraz erken gider ve bir barista veya barmenle görüşüp ilk randevumda olduğumu bildiririm. Sık sık, beni kontrol etmeyi veya tehlikede olmam ihtimaline karşı bir sinyal geliştirmeyi teklif ederler. Hâlâ gergin olabilirim ama biraz yedeğim varmış gibi hissetmek çok güzel.

İyi bir nedenim olmadıkça, ilk buluşmada kahve içmeye çalışırım. Kimse benden bir saatten fazla bir şey beklemiyor ve hazır olursam nezaketle kaçabilirim, ancak işler yolunda giderse bir saat kolayca iki veya üç saate dönüşebilir. Pahalı değil ve bir sunucuya dalmadan veya bir filmin, bir oyunun veya bir spor etkinliğinin dikkatini dağıtmadan birbirinizi tanımak için bolca zaman ve alan var.

İlk buluşmada, tüm işimin dikkat çekmek olduğunu öğreniyorum. Tanıştığım kişiyi tanımak istiyorum. Onu zaten tanıyor olsam da, bu bağlamda tanımıyorum. Ama bundan daha fazlası, randevunun beni nasıl hissettirdiğini ayarlamak istiyorum. Çoğu zaman, başlayana kadar gerginim, bu bir tür sahne korkusu, ama randevu ilerledikçe rahatlayamazsam, buna dikkat etmek ve sezgilerimi onurlandırmak istiyorum. Çok fazla zil ve ıslık, rahatsız olduğumda veya bir bağlantı hissetmediğimde fark edilmesini zorlaştırabilir, ancak aynı zamanda uçmaya başladıklarında kıvılcımları görmeyi de zorlaştırabilir.

Sonunda, ilk buluşma için ne yapacağımı düşündüğümde, bunların eğlenceli olması gerektiğini hatırlamaya çalışırım. İkimiz de özel biriyle tanıştığımızı umarız ama birlikte ilk kez kasıtlı olarak geçirdiğimiz zamanı sonsuza kadar düşünmeme izin veremem. Bunun yerine, benimle birlikte cesur olmayı seçen karşımdaki kişiye konsantre oluyorum. Bir ilişki için tüm umutlarımı bir kenara koydum (veya elimden gelenin en iyisini yaptım) ve zihnimi her seferinde bir an, o kişiye ve şu ana odakladım.

Cara Strickland, yiyecek ve içecek, akıl sağlığı, inanç ve Kuzeybatı Pasifik’teki evinden bekarlık hakkında yazıyor. Sıcak çaydan, iyi şaraptan ve derin sohbetlerden hoşlanır. Her zaman köpeğinizle oynamak isteyecektir. Onunla Twitter @anxiouscook veya www.carastrickland.com adresinden bağlantı kurun.