Başarılı Bir eHarmony Çifti: Anna ve Michael
Michael ve ben birbirimizi yedi aydır tanıyoruz. Bu yedi ay içinde e-posta gönderdik, telefon ettik, tanıştık, çıktık, Irak’a gönderildiğini öğrendik, nişanlandık ve evlendik. Nasıl bu kadar şanslı olduğumu merak etmediğim ya da beni ne kadar sevdiğini bana göstermediği gün yok. Anlattığımız çoğu insanı şaşırtıyor ama birbirimizle eHarmony aracılığıyla tanıştık ve şimdi siteyi hayatında sevgiye ihtiyacı olan herkese ve herkese tavsiye ediyoruz.
Hikayemiz neredeyse bir yıl önce, ailemle birlikte hiçliğin ortasında yaşadığım ve hemşirelik okuluna yeni kabul edildiğim zaman başlıyor. Birbiri ardına hiçbir bağlantı, tutku ve sihir olmadan ilişki yaşıyordum. eHarmony’ye katılmam için ısrar eden kişi annemdi ve annem her zaman haklı olduğu için ben de yaptım. Bu verdiğim en iyi karardı.
Yaklaşık bir saat uzaklıkta büyük bir şehirde kocam da yeni bekardı, aynı zamanda etrafta flört ediyordu ve hayatında ihtiyaç duyduğu sihri bulamıyordu. Genç, yakışıklı, bekar bir erkeğin isteyebileceği her şeye sahipti: harika bir iş, bir ev, güzel bir araba ve bir sürü arkadaş. Yine de mutlu değildi çünkü sevgiye ihtiyacı vardı. En iyi çocukluk arkadaşlarından biri, birini bulmak için internete girmesini önerdi. Michael bu öneriyi ciddiye aldı ve eHarmony de dahil olmak üzere mevcut tüm çevrimiçi flört alıntılarına katıldı. Michael ve ben birbirimizi hemen bulamadık ama önce eHarmony’nin diğer üyeleriyle çıktık. Birlikte olmak istediğiniz kişiyi hemen bulamayabileceğinizi öğrendik. eHarmony’nin diğer üyeleri iyi olsa da bize uymuyordu ve sihir yoktu. Kibritlerimi bir süre “kapattıktan” sonra nihayet 3 Mayıs 2008’de tekrar “açtım”.
7 Mayıs 2008’de Michael ile eşleştim. eHarmony flört süremiz boyunca Michael ilgimi çekti. Profilinden nasıl bu kadar mükemmel göründüğünü anlayamadım, bu da beni hem meraklı hem de temkinli yaptı. Aradığım her şeye gerçekten sahipti ve kısa süre sonra e-posta, çevrimiçi mesajlaşma ve telefon aracılığıyla sohbet etmeye başladık. Telefon ve internet üzerinden gerçekten bir bağlantımız olduğunu fark ederek, neredeyse 3 haftalık uzak bir flörtün ardından nihayet yüz yüze görüşmeye karar verdik. Yine de biraz gergindim çünkü birkaç hafta önce hemşirelik okuluna kabul edilmiştim, bu da önceliklerimi bir erkek arkadaş bulmaktan okula odaklanmaya kaydırdı. Oldukça zorlu olabilen hemşirelik okulu ile çok fazla beslenmeye ihtiyaç duyacak yeni bir ilişkiyi dengelemekte sorun yaşamaktan endişeleniyordum. Çok geçmeden, hayatının geri kalanını birlikte geçireceğin kişiyi bulduğunda bunun işe yaramadığını öğrendim.
İlk buluşmamız 25 Mayıs 2008’di ve bu gün hayatımızı değiştirdi. Ortada buluşmaya karar verdik. O büyük bir şehirde yaşıyordu, ben kırsalda yaşıyordum ve birbirimizden arabayla 50 dakika uzaklıktaydık. Akşam yemeği yiyip birbirimizi tanımak için bir restoranda tanıştık. Gün 25 Mayıs 2008, saat 6:00 ve ikimiz de gergindik. Şahsen çevrimiçi olduğundan daha çekiciydi ve bana fotoğraflarımdan daha güzel olduğumu söyledi. Biz farkına varmadan üç buçuk saat geçmişti. Bana çiçek verip iyi geceler öpücüğü verene kadar gitmeme izin vermedi. İlişkinin ilerleyen zamanlarında, o gece kardeşini arayıp benimle evleneceğini söylediğini öğrendim. . .
O geceden sonra sanırım ikimiz de aşık olduğumuzu biliyorduk. Bu inanılmaz bir duyguydu, özellikle de üzerinde çalışmak zorunda olmadığımız için. Ağlaştık, harmanladık, ben ittiğimde o çekti, bana ihtiyacı olduğunda ben oradaydım. Bu, özellikle 22 Eylül 2008’de Irak’a gideceği çağrısını aldığında önemliydi. Michael, Deniz Piyadeleri’nde yedek subaydı ve aktivasyonunun bir olasılık olduğunu bildiğimiz halde, bunun gerçekleşmesini beklemiyorduk.
Aktif hale gelirse planlarımızı zaten konuşmuştuk ve o gitmeden önce evlenmeye karar verdik. Teklifin yakında geleceğini bilsem de, bundan daha büyülü olamazdı. Sonbahar tatilinde beni doğum günüm için Orlando, Florida’daki Disney World’e götürdü. Daha önce hiç uçağa binmemiştim ya da Florida’ya gitmemiştim, bu yüzden yolculuk harikaydı. Orada Universal Studios, SeaWorld ve nihayet Disney ile dolu üç tam günümüz vardı.
Üçüncü günün sonunda havai fişekler için Sihirli Krallık’ta olduğumuzdan emin olduk. Güzel ve muhteşem olan gösteriyi izledik ve gecenin daha mükemmel olabileceğine dair hiçbir fikrim yoktu. Gösteriden sonra kaleye yaklaşmak istedi. Kaleye yürüdük ve merdivenlerden yukarı çıktık ve sonra merdivenlerden aşağı inmek istedi. Gerçekten garip davranıyordu ve geriye dönüp baktığında sinirleri gerildi. Daha sonra bana mutlu olup olmadığımı ve tüm hayallerimin gerçekleşip gerçekleşmediğini sordu. Ona öyle olduklarını söyledim ve daha mutlu olamazdım. Daha sonra hayallerimin daha fazlasını gerçekleştirmek için yapabileceği bir şey olup olmadığını sordu. Ona hayır, zaten yeterince şey yaptığını söyledim. Daha sonra elimi tuttu ve yere diz çökerken ne teklif edip etmediğini sordu. Orada, Külkedisi’nin şatosunun önünde, seyircilerden oluşan bir kalabalıkla karısı olmamı istedi, ben de bildiğimden çok daha fazla duyguyla evet yanıtını verdim. Buradan sonrası bizim için biraz bulanık.
Tam zamanlı ve okulda tam zamanlı çalışıyordu. Üstelik 1 Aralık’ta aktivasyonuna başlamak için derslerini herkesten 3 hafta önce bitirmesi gerekiyordu. Okulda çalışıyordum ve 27 Aralık’ta olacak olan düğünü planlamaya çalışıyordum. Bütün bunların üzerine, evliliğimizle ilgili çok fazla negatif enerji vardı. Michael ve benim nelere sahip olduğumuzu anlamayan ve kararımızı kabul etmeye istekli olmayan pek çok kişi vardı.
Ancak bunun bizi caydırmasına asla izin vermeyiz çünkü kalplerimizde birlikte olmamız gerektiğini ve doğru seçimi yaptığımızı biliyoruz. Düğünle ilgili aldığımız negatif enerjiye kıyasla, özellikle ailemden on kat daha fazla pozitif enerji aldık. Annem, okulla çok fazla zaman harcadığım için düğünü planlamaya yardım etmede harikaydı. O ve büyükannem bu zor zamanımda bana yardımcı oldular ve isteyebileceğiniz en güzel düğünü planladılar. O sırada Michael’la yaşıyordum ve düğünden önceki gece kardeşinin evinde uyumasına karar vermiştik.
Evde yalnız kalmayayım diye nedimelerimden biri yanımda kaldı ama o gece onsuz olmak çok zordu. 5 Aralık’ta Quantico, VA’ya gitmişti ve 21’ine kadar geri dönmemişti. Bu nedenle, o eve geldiğinden beri birlikte çok gün geçirmemiştik. Düğünün ertesi günü onun da aynı şekilde hissettiğini öğrendim. Kardeşiyle kalmak yerine, o gece eve geldi ve sabahları bana daha yakın olmak için gitmeyeceğimi bildiği arka odada uyudu.
Ertesi gün hayatımızın en güzel günüydü ve her anını hatırlamaya özen gösterdik. Ona katılmak için koridorda yürürken ağladı ve vaiz, askerlik nedeniyle evlendikten bir ay ve bir gün sonra karısıyla nasıl ayrıldığının hikayesini anlatırken ağladım. Düğün acı tatlıydı çünkü ikimiz de o günden sonra Camp Lejeune’e gitmeden önce benimle olmak için sadece bir buçuk haftası olduğunu biliyorduk.
Bunu yazarken ağlıyorum çünkü o şimdi orada ve onu kelimelere dökemeyeceğim kadar çok özlüyorum. Şubat’ta Irak’a gittiğinde 7 ay ondan ayrı kalmak şimdiye kadar yaptığım en zor şey olacak ama biliyorum ki aşkımız buna dayanabilir. Umarım herkes aşkımızın inanılmaz olduğunu düşünür, çünkü kesinlikle öyleyiz.
