Een reflectie op wat als dit genoeg zou zijn

Toen ik voor het eerst hoorde dat het nieuwste boek van Heather Havrilesky heette Wat als dit genoeg zou zijn? Ik wist dat ik het in handen moest krijgen.

Heather schrijft de advieskolom “Ask Polly” voor De snede en heeft nog een boek geschreven dat ik leuk vond, voornamelijk bestaande uit die kolommen: Hoe een persoon in de wereld te zijn. Ik hou van Heather vanwege de manier waarop ze haar lezers verdedigt, vooral haar enkele lezers, en hen aanmoedigt om troost in hun vel te zoeken (net zoals ik hoop te doen met mijn schrijven hier).

Maar naast nog een boek van een auteur die ik leuk vind, hoopte ik dat dit boek iets zou aanpakken waar ik de laatste tijd over nadenk: wanneer is het genoeg?

We leven in een cultuur van ambitie en verlangen. Ik heb me een groot deel van mijn leven enigszins ontevreden gevoeld, een beetje als een kind wanneer de magie van Kerstmis niet zo magisch lijkt als toen ik op de lagere school zat. Maar de waarheid is dat zelfs als je krijgt wat je wilt, alles wat je denkt te willen, het moeilijk kan zijn om die stem van binnen uit te zetten die je vertelt dat je toch moet blijven pushen, dat er zelfs meer is.

Hier is hoe Heather haar inleiding beëindigt: “Meer dan wat dan ook, we moeten ons een ander soort leven voorstellen, een andere manier van leven. We moeten de glanzende, oppervlakkige toekomst die nooit zal komen afwijzen, en ons in de stroom situeren, gebrekkig moment. Ondanks wat ons is geleerd, zijn we niet eeuwig gezegend of eeuwig verdoemd. We zijn gezegend en verdoemd en alles daartussenin. In plaats van te schakelen tussen overwinning en nederlaag, moeten we leren om in het midden, in het midden te leven. grijs gebied, waar een echt leven zich op zijn eigen tijd kan ontvouwen. We moeten de realiteit inademen in plaats van onszelf de klok rond af te leiden. We moeten onze ogen en ons hart voor elkaar openen. We moeten verbinding maken met wat al is, wie we al zijn, wat we al hebben. We willen te veel. We hebben niet zoveel nodig om gelukkig te zijn. We kunnen onszelf en onze wereld veranderen, deels door herhaaldelijk terug te keren naar die simpele waarheid. We moeten ons voorstellen eindelijk tevreden.”

Hoe zou het zijn om tevreden te zijn? Het is een verrassende vraag als je er echt over nadenkt. Wat als jij of ik stopte met het toevoegen van voorbehouden aan ons geluk? Wat als we niet dachten dat we gelukkig zouden zijn als we echtgenoten, huizen, kinderen of die ongrijpbare droombaan hadden, maar onszelf toestonden om op dit moment gelukkig te zijn?

Ik zeg niet dat we verlangen moeten uitschakelen – dat is niet alleen ongezond, maar het werkt ook niet – ik zeg alleen dat als we al onze hoop om gelukkig te zijn afhankelijk zijn van iets dat niet is gebeurd, we aan het gokken zijn met ons geluk. Dat is veel voor de toekomst.

Maar in plaats van lezers aan te moedigen moeilijke emoties zoals verdriet of verlangen te onderdrukken, protesteert Heather tegen de hersenloze positiviteit van onze cultuur. Misschien klinkt dit een beetje bekend? “We zijn allemaal – in ons openbare leven, in ons professionele leven en zelfs in ons persoonlijke leven – aangespoord om gehoorzaam mee te grijnzen als deelnemers op De vrijgezel, hopend tegen de hoop in dat we een mysterieuze, begeerde prijs winnen die we niet duidelijk kunnen zien. Meelachen alsof je al gelukkig bent, leidt je naar je eigen Happily Ever After, weigeren te glimlachen, weigeren in te stemmen, weigeren te voldoen: deze dingen betekenen dat je moeilijk bent en dat je ongelukkig wilt zijn.”

Heather’s boek bestrijkt veel terrein, van een teleurstellende reis naar Disneyland met haar kinderen tot popcultuur en het effect dat het heeft op onze collectieve psyche, maar door dit alles vraagt ze de lezer om nieuwsgierig met haar te zijn: wat als we dat niet deden’ niet zo hard moeten proberen? Wat als ons leven plezierig was in plaats van een woedende zoektocht naar de dingen die we niet hebben. Voor mij leest het een beetje als een uitnodiging om te ontspannen, en, zoals toegepast op het romantische leven, niet om het vinden van iemand om van te houden als zo’n verfoeilijke taak te beschouwen. Date, zoek iemand, volg dat deel van je leven, maar pleeg geen zelfmoord door het te doen.

Misschien net zo belangrijk is deze gedachte: “We winkelen voor vrienden en collega’s op Twitter en Facebook, winkelen voor vrienden op Tinder en bestellen al het andere dat we nodig hebben bij Amazon. Als de toenemende prevalentie van open relaties een weerspiegeling is van een steeds liberalere samenleving, is het ook weerspiegelt de manieren waarop we de alles-altijd uitspattingen van de markt hebben toegepast op ons liefdesleven. Voor elk serviceniveau is er een hoger serviceniveau. Voor elk product is er een upgrade. Voor elke luxe , er is daarbuiten iets dat nog luxer is, ergens. We hoeven niet langer aangemoedigd te worden om ons mooier of beter of meer voor te stellen. Het bestaan van een bepaalde persoon, plaats of ding roept nu onmiddellijk een beter, mooier, verleidelijker op versie van hetzelfde. We zijn zo ingeburgerd door de marktgestuurde mentaliteit dat we niets meer kunnen ervaren buiten de context van meer’ en beter.'”

In plaats van je aan te moedigen om te settelen, denk ik dat deze passage iets belicht waar ik de laatste tijd veel over nadenk: met jaren om na te denken over een ideaal persoon, wat er gebeurt als er iemand geweldig (maar onvolmaakt) in je leven komt. Lukt het jou om ze te zien? Zullen ze genoeg zijn?

Als je een aantrekkingskracht hebt gevoeld om geluk en tevredenheid te zoeken, zelfs nu, zelfs als alles niet perfect is, dan is dit misschien het boek voor jou. Ik merkte dat ik de titel gebruikte als een beetje een mantra in de tijd sinds ik klaar was met lezen. Wat als dit genoeg zou zijn?

Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.