Debbie Macomber: Wat ik heb geleerd over liefde

No. 1 New York Times bestsellerauteur Debbie Macomber heeft er weer een gemaakt in een lange stroom prachtige liefdesverhalen, het vakantiethema Engelen aan tafel . De nieuwe roman, die nu in de boekhandel ligt, markeert de terugkeer van de engelen Shirley, Mercy and Goodness, met de toevoeging van de engel-in-opleiding Will, die twee eenzame mensen samenbrengt op oudejaarsavond.

“Ik schrijf boeken die je een hoopvol en gelukkig gevoel geven”, vertelt Macomber in een exclusief interview. “Ik heb een visioen in gedachten van toen ik worstelde om mijn eerste boek te verkopen. Het visioen was dat van een lezer, en om wat voor reden dan ook, ze duwden een kar alsof ze in een supermarkt waren en ze zouden voorbij de boeken en stopten. Ze zouden een boek zien met mijn naam erop, ze zouden het pakken en het vlak naast hun hart leggen. Dat is de visie die ik zelfs nu nog heb.”

Met meer dan 160 miljoen exemplaren van haar boeken in druk wereldwijd, heeft Macomber haar doel bereikt om haar weg naar de harten van mensen te schrijven. Haar Cedar Cove- en Blossom Street-series hebben zeker een snaar geraakt bij de lezers, zozeer zelfs dat Macomber een nieuwe serie begon die haar lezers terugvoert naar de Pacific Northwest-stad Cedar Cove met de release van De herberg in Rose Harbor eerder dit jaar.

In 2013 kunnen Macomber-fans haar verhalen tot leven zien komen wanneer het Hallmark Channel de Cedar Cove-franchise in een tv-serie verandert, met Andie MacDowell in de hoofdrol. “Cedar Cove” begint op 19 januari met een film van twee uur, gevolgd door de serie in het voorjaar.

eHarmony sprak ook met Macomber, die 44 jaar getrouwd is met echtgenoot Wayne, over wat ze heeft geleerd over liefde.

eH: Wat vind je nu het leukst aan je leven?

Debbie: Ik denk dat dit echt de beste tijd van Wayne en mijn leven is. We hebben ons werk gedaan, we hebben onze kinderen opgevoed en ze zijn allemaal productieve, belastingbetalende, niet-gevangenis, betaalde volwassenen. We hebben de vrijheid die we niet hebben gehad sinds we voor het eerst getrouwd waren en ook een beetje meer financiële zekerheid.

Hoewel ik nog steeds erg actief ben in mijn carrière, is er die vrijheid om dingen te doen die we nooit leuk vinden, we hebben dit jaar een riviercruise gemaakt. Wayne was nog nooit in Europa geweest, dus het was een heel avontuur.

eH: Wat heeft schrijven je geleerd over liefde?

Debbie: Het is dankzij mijn man dat ik een schrijverscarrière heb, dus het is zelfs geworteld in liefde. Wayne moedigde me aan toen ik niet werd gepubliceerd. Hij zei: “O, je bent zo getalenteerd, je kunt dit. Ik weet dat je dit kunt.” Er was een tijd dat hij in de bouw werkte dat hij geen werk had en dat we zo ver achterliepen met onze rekeningen. Hij vroeg me of ik aan het werk kon gaan en een baan kon aannemen die echt geld zou opleveren. Ik wist dat ik de droom om schrijver te worden zou moeten opgeven, dat ik niet alles kon. Ik kon de kinderen niet bijhouden, het huis en 40 uur werken. De kinderen waren in Scouts en sport en al die andere dingen. Ik ging naar bed en kon niet slapen. Wayne werd wakker en zei: “Ben je wakker?” Ik zei: “Weet je wat schat? Ik heb nog niet geslapen.” En hij zei: “Wat is er aan de hand?” En ik zei: “Ik denk echt dat ik het als schrijver had kunnen maken.” Hij zei een hele tijd niets en toen ging hij rechtop zitten en zei: “Oké schat, ga ervoor.” Ik wou dat ik kon zeggen dat ik zo getalenteerd was, ik verkocht binnen de volgende maand, maar het was nog twee en een half jaar. Dus dat is wat schrijven me heeft geleerd over liefde.

eH: Denk je dat het belangrijker is om bemind te worden of om lief te hebben?

Debbie: Weet je wat? Als je liefhebt, krijg je liefde terug en dat is gewoon een simpele basiswaarheid. Als je geliefd bent, is dat omdat je liefhebt. Het is als een spiegel. We krijgen terug wat we uitgeven. We oogsten wat we zaaien.

eH: Wat is het moeilijkste aan liefde?

Debbie: Ik denk gewoon dat het het zand in je schoenen is. Heb je ooit het verhaal gehoord over de man die helemaal door Amerika liep? Ze vroegen hem wat het moeilijkste was dat hij moest doorstaan. Waren het de steile heuvels? De bergpassen? Hij zei, nee, het was het zand in zijn schoenen. En zo is het met een huwelijk en met liefde. Het zijn de alledaagse dingen, zoals Wayne die zijn vuile sokken niet oppakt. Het is de dag dat ik vroeg moet vertrekken en hij het bed niet opmaakt. Het is het zand in de schoenen, dat is het moeilijkste.

eH: Veel mannen hebben deze houding: waarom maken? Je gaat er gewoon weer in slapen.

Debbie: Precies. En dat is wat hij zegt. Hij kan niet echt begrijpen waarom het belangrijk voor me is dat het bed opgemaakt is.

eH: Wanneer was de eerste keer dat je echt liefde vond?

Debbie: Ik dacht dat ik verliefd was op de middelbare school. Ik was nog een tiener toen we trouwden. Ik denk dat ik de betekenis van liefde pas echt begreep toen ik moeder werd. Ik was helemaal gek van mijn man toen we trouwden, maar pas toen we kinderen kregen, realiseerde je je: “Dat is liefde.”

eH: Wat betekent liefde nu voor jou versus toen je jonger was?

Debbie: Ik denk dat zovelen van ons liefde zien als het ontvangen van bloemen op Valentijnsdag, of de cadeaus die we krijgen met Kerstmis. Maar echt, wat liefde is, is dat Wayne op me wacht tot ik thuis ben en het vliegtuig laat is en het 2 uur in de ochtend is. Het is meer wat hij doet dan wat hij geeft. Ik denk dat het meer daden dan geschenken zijn. Of met me lachen, of een film kijken die ik wil zien waarvan ik weet dat hij er niet van zal genieten.

Ik vind het heel leuk om kerstcadeaus te krijgen, maar laat me je een verhaal vertellen. Wayne is geen romantische jongen. Hij is het gewoon niet. Hij probeert het, maar hij is het gewoon niet. Een jaar voor Valentijnsdag bouwde hij een vliegtuig in onze kelder. Hij maakte zich echt zorgen – omdat ik vaak onbenullig moet gaan – dat hij het vliegtuig zou moeten landen zodat ik onbenullig kon gaan. Dus hij gaf me het meest romantische cadeau dat hij zich kon voorstellen: een draagbaar urinoir. En hij was er zo trots op omdat het een attent geschenk was. En hij vertelt zijn vriend dat en ik luister naar zijn vriend en zijn vriend zei tegen hem: “Wayne, je kunt niet meer van een vrouw houden dan dat.” Ik denk dat als je Wayne zou vragen om te definiëren wat liefde is, hij zou zeggen: “Het was de tijd dat ik haar dat urinoir kreeg.”

eH: Dus hoe weet je of iemand “The One” is?

Debbie: Ik denk echt dat je je aangetrokken voelt tot een bepaald persoon en die aantrekkingskracht kan je lang vasthouden, maar liefde is echt de toewijding. Het is om te zeggen: “Jij bent degene, ik heb besloten dat ik mijn leven met dat van jou ga verbinden.” Het is die inzet. Wayne en ik hebben een paar hele zware jaren gehad toen de kinderen tieners waren en we een tijdje uit elkaar gingen. Toen we weer bij elkaar kwamen, moesten we besluiten dat dit zou duren en dat we het zouden laten duren. We moesten ons 100% inzetten voor elkaar. Dus ik denk dat het een beslissing is die we nemen. Als je afhankelijk bent van hormonen of als je afhankelijk bent van lust of verliefdheid, zal het niet lang duren. Die toezegging moet je gewoon doen.

eH: Wat denk je dat je nodig hebt in een partner om de relatie succesvol te maken?

Debbie: Ik denk dat je een goed gevoel voor humor moet hebben. Ik denk dat je allebei hetzelfde fundamentele geloofssysteem moet hebben. Ik denk dat geloof een sterke factor is. Een geloofssysteem, toewijding, samen kunnen lachen, ook samen kunnen huilen en hetzelfde eersysteem. Dat zou ik zo uit mijn hoofd zeggen.

eH: Welk advies zou je geven aan degenen die worstelen met eigenliefde en degenen die op zoek zijn naar liefde?

Debbie: Voor degenen die worstelen met eigenliefde, zou ik willen voorstellen om niet langer naar jezelf te kijken en te kijken hoeveel je door God wordt gewaardeerd. God houdt van je, en als je beseft hoeveel je waard bent in Zijn ogen, dan stop je met denken aan je eigen gevoelens van minderwaardigheid.

eH: En degenen die nog steeds op zoek zijn naar liefde?

Debbie: Toen ik het moeilijk had, kan mijn man soms zo wijs zijn. Ik had moeite om de lijst van de New York Times te halen. Dat was zo’n belangrijk doel in mijn leven, en mijn man zei: “Wat je moet doen, is een boek schrijven dat de Times-lijst waardig is.” Dus begon ik te kijken welke boeken op de Times-lijst stonden. Ik begon die te bestuderen en te zien wat het was dat lezers tot die boeken aantrok. Als we iemand zoeken om van te houden, moeten we eerst van anderen houden. Het is gewoon een houding. We moeten de persoon zijn waar iemand verliefd op zou worden.

eH: We spraken een beetje over hoe je toen je moeder werd, liefde echt begreep. Denk je dat moeder worden je vermogen om lief te hebben heeft vergroot?

Debbie: Ook al is dit wezen negen maanden lang een deel van je lichaam geweest, als dat wezen eenmaal geboren is, moet je buiten jezelf kijken. Weet je, we hebben de neiging om zo in onszelf op te gaan en dan is hier dit kleine wezen dat een deel van ons is, dat ons absoluut nodig heeft. Ineens is je focus niet op jou, maar op hen. Dat is wat liefde is – jezelf weggeven.

eH: Hoe denk je dat het zijn van een publiek figuur je vermogen om lief te hebben heeft beïnvloed?

Debbie: Nogmaals, je krijgt hier nogal een lang antwoord op. Een paar jaar geleden heb ik een lijst gemaakt van mensen die ik wilde ontmoeten. Dit waren echt spraakmakende mensen. De eerste persoon op mijn lijst was Pat Conroy, een fenomenale schrijver, Billy Joel, Barry Manilow, veel schrijvers, veel artiesten, een paar presidenten. Ik maakte een lijst van mensen die ik wilde ontmoeten.

Toen ik ze ontmoette – ik maakte een lijst van 30, ik heb er nu 20 ontmoet. Er zijn een aantal behoorlijk verbazingwekkende verhalen over hoe ik deze mensen heb ontmoet. Ik ontdekte dat, tenzij de persoon God-gecentreerd was, ze zo egocentrisch, zo verwaand werden, en in plaats van de glorie terug te reflecteren naar God, het zich gewoon in hun geest nestelde en hen als persoon verwende. [Opmerking: Macomber zegt dat geen van de mensen die ze bij naam noemde, haar heeft teleurgesteld. Die mensen liet ze naamloos.]

En op een dag klaagde ik bij God, ik had iemand ontmoet waar ik zoooo teleurgesteld in was, het was gewoon niet de persoon die ik in mijn gedachten had opgebouwd, en ik klaagde bij God. Meteen zei God tegen me: “Weet je, Debbie, je bent mijn dochter. Ik hou van je. Als je deze mensen wilt ontmoeten, stuur ik ze graag in je leven. Maar waarom maak je er niet nog een? lijst en laat het leeg voor de mensen die ik wil dat je ontmoet?” En dat heeft mijn kijk op het ontmoeten van mensen zo veranderd. Ik kijk nu naar mensen en het eerste wat ik denk is: “Is dit iemand die God voor mij heeft gestuurd om te ontmoeten?” Ik ben veel opener. Ik neem de tijd, ik luister veel beter dan ooit tevoren. Ik zie mezelf niet echt als een publiek figuur. Ik was zelfs in een restaurant op deze conferentie en ik had mijn naambadge op en deze serveerster kwam naar voren en zei: “Oh mijn god, je hebt dezelfde naam als mijn favoriete schrijver!”

Dus ik beschouw mezelf niet echt als een publiek figuur, maar ik ga wel op pad en doe handtekeningen en zo en mensen zullen naar me toe komen. Het is gewoon zo belangrijk voor mij om de persoon te zijn van wie ze houden omdat ze van mijn boeken houden, en om aan hun verwachtingen te voldoen, om het soort persoon te zijn dat ik zou willen ontmoeten en die vriendelijk en open en bemoedigend zou zijn en een luisteraar zou zijn , zo wil ik altijd mijn leven leiden.

Macomber’s Engelen aan tafel ligt nu overal in de boekhandel.