Kan mezelf niet helpen: een interview met Meredith Goldstein
Meredith Goldstein is de adviescolumnist voor: De Boston Globe ’s Love Letters, die haar toegang geeft tot allerlei verhalen die te maken hebben met zaken van het hart, voor haar lezers. Haar memoires Can’t Help Myself is een blik op de vrouw achter de kolom. Ik vond het grappig op plaatsen, ontroerend en diep herkenbaar.
Ik sprak met Meredith om wat over het boek te praten en te zien welk advies ze voor ons heeft.
Vertel eens over je boek?
Dit boek is een memoires van een adviescolumnist. Toen ik voor het eerst werd benaderd om een boek te schrijven, waren de uitgevers geïnteresseerd in een memoires en mijn eerste gedachte was Who cares? Wat maakt het uit wat ik in mijn column doe? Ik geef vaak advies en praat niet over mijn eigen leven.’ Dus ik begon te denken: is hier een verhaal te vertellen? De waarheid is dat ik de column begon na een breuk, een breuk die ik niet zag aankomen. Ik kreeg groen licht om de column te schrijven en toen ging het uit, en mijn moeder kreeg de diagnose kanker. Ik beantwoordde al deze vragen een beetje van mensen die door onrust gingen zoals ik zelf door onrust ging. Ik denk dat het altijd veel gemakkelijker is om advies te geven dan om het aan te nemen, maar ik wilde mensen echt vertellen hoe de column mij in mijn echte leven had geholpen en hoe het echte leven de column heeft beïnvloed.
Bij elk hoofdstuk voeg ik ook een tot twee letters toe die bij dat hoofdstuk horen. Ik had echt het gevoel dat het een goede manier was om mensen te laten zien: hier is het verhaal. Je kunt heel duidelijk zien hoe mijn leven en de column een soort symbiotisch ding werden. Hoezeer ik ook twijfelde aan het interesseniveau, ik ben opgegroeid met het lezen van adviescolumns en ik was wanhopig om te weten: wat zijn de persoonlijke levens van Ann Landers of Carolyn Hax? Wie zijn deze mensen en hoe zijn ze in hun echte leven? Ik denk dat je voor lief neemt wat je over jezelf weet, maar sinds het boek uit is, heb ik van veel mensen gehoord die zich beter voelen, dat we hier allemaal samen in zitten.
Wat is het moeilijkste aan het reageren op brieven van lezers, en wat is het meest lonend?
Het moeilijkste is dat ik geen magische pillen heb voor al deze problemen. Dus als iemand zegt Hoe ontmoet ik iemand?’ wat eigenlijk de meest voorkomende vraag is, ik wou dat ik kon zeggen Hier is het antwoord.’ Evenzo, als mensen zeggen: Hoe kom ik over een relatiebreuk heen?’ Ik wou dat ik een magische verdovingspijl had waardoor ze zich beter voelden. Ik heb niet één eenvoudig antwoord dat voor iedereen werkt, vooral niet met die twee vragen, dus dat kan frustrerend zijn. Ik heb in beide situaties gezeten en ik wou dat ik het gemakkelijk kon maken, maar ik doe niet aan magie.
Het meest lonende is dat mensen me vaak schrijven en zeggen dat ze zich beter voelen, of dat ze zich minder alleen voelen, of dat ze een nieuwe kijk op hun probleem hebben. Vooral met de moderne advieskolom is er e-mail, het is niet zomaar een geposte brief zoals vroeger. Ik zal contact houden met deze mensen. Bij het schrijven van het boek heb ik veel oude brieven opnieuw bekeken en contact opgenomen met voormalige briefschrijvers om te zien dat ze zich op totaal verschillende plaatsen bevonden – en in veel gevallen veel gelukkiger – het was echt een brandstof voor optimisme.
Dit boek gaat over je column, maar het gaat ook over je leven, inclusief enkele zeer moeilijke seizoenen ervan. Hoe veranderde je kijk op liefde en relaties tijdens de gebeurtenissen in het boek?
Ik denk dat het ook leeftijdsgebonden is: ik begin deze column in mijn vroege jaren ’30 met het gevoel dat iedereen gaat trouwen behalve ik. Het boek neemt me mee door mijn midden tot het begin van mijn late jaren ’30 en het duurde een paar jaar om te beseffen dat je jezelf soms door de lens ziet van wat er ontbreekt en je aannames doet over wat iedereen heeft. Ik denk dat ik in hoofdstuk drie van het boek begin te beseffen dat je een relatie kunt hebben en eenzaam kunt zijn en dat je een relatie kunt hebben en het gevoel hebt dat je geen vrienden hebt. Ik denk dat ik me in de loop van het boek veel beter realiseerde dat we een grotere gemeenschap hebben – soms is er een romantische partner, soms niet – maar ik denk dat je, vooral in een tijd waarin er een golf van huwelijken is, het gevoel kunt hebben dat hier is deze ene gapende leegte, en zo eenvoudig is het niet. Zelfs als ik een perfect vriendje had gevonden, daar ging het niet om. Ik denk dat de personages dat zijn: mijn moeder, mijn zus, al deze mensen in het boek worstelden constant met: doe ik dit goed? Stop ik de juiste energie in de juiste relaties en heb ik genoeg steun in mijn leven?’ Ik denk dat ik dat door het hele boek heb geleerd, dat door een familieziekte, door huwelijken, door scheidingen, dat het nooit alleen om één persoon of het gebrek daaraan ging, het ging over al deze ontroerende stukken en al deze mensen in mijn leven. Ik denk dat op een bepaald punt in het boek mijn houding verandert van ik heb deze persoon niet en ik zweef in de lucht naar Kijk naar deze geweldige gemeenschap die ik heb.’
Zou je onze lezers een klein advies willen geven? Welke woorden van wijsheid heb je voor degenen die hopen liefde te vinden?
Ik denk dat het met online daten en app-dating als een baan kan voelen. Ik vind het zo geweldig omdat ik altijd wou dat mijn moeder apps had gehad toen ze net gescheiden was – het internet was gewoon nog niet uitgevonden – en dus was ze echt geïsoleerd in de buitenwijken. Ik kan me niet eens voorstellen hoe ze mensen ontmoette. Maar ik denk dat de keerzijde daarvan is dat je altijd kunt kijken. Bij deze lezingen die ik heb gedaan, zal ik tegen mensen zeggen dat je nu op Tinder zou kunnen zijn. Je zou nu op eharmony kunnen zijn. Je zou dit altijd kunnen doen. Je zou constant aan je mogelijkheden kunnen denken.’ Ik denk dat ik voor je lezers in het bijzonder zou zeggen dat je vroeger niet fulltime hoefde te doen, en als het begint te voelen als een vreselijke baan, je pauzes mag nemen, je bent mag zeggen, weet je, vrijdag is mijn dag waarop ik naar al deze kansen ga kijken. Ik heb alleenstaanden gekend die zeiden: Nou, nu heb ik gewoon een hele middag verspild.’ Dit idee van tijdverspilling omdat je dit niet actief nastreeft als een baan. Ik denk dat het oké is om even op adem te komen. Zorg voor jezelf, zodat datingmoeheid geen negatieve invloed heeft op je vermogen om een goede date te zijn. Als je het gevoel hebt dat ik uit ga en een vreselijke date heb, is dat voor niemand goed.
Wat hoop je voor je lezers als dit boek de wereld in gaat?
Ik hoop echt dat ze zien dat er zoveel manieren zijn om dit te doen. Ik begin het boek als iemand die zo overstuur is over een breuk, maar niet omdat ze wil trouwen met kinderen. Ik wist niet wat ik wilde, wat een deel van het probleem is, maar ik zag niet hetzelfde eindspel voor mezelf als andere mensen. Er zijn mensen in het boek die die dingen als een eindspel zien, en dat is ook goed. Er zijn veel mogelijkheden en veel opties.
Ik hoop dat ze enkele van de clichématige dingen die we over relaties denken, overstijgen. Ik denk dat een van de dingen waar ik doorheen wilde komen in het boek was: we praten over dit concept van ziekte en gezondheid, en we horen het in geloften. Ik heb me altijd een beetje voorgesteld dat de ene partner voor de andere zorgt, toch? Maar ziekte en gezondheid is een veel groter begrip – voor mijn zus zorgde het voor mijn moeder, maar het zorgde ook voor haar relatie. De zieke was niet haar man of haar vriend. Soms, wanneer we de verzorger van een familielid moeten zijn, wordt onze relatie genegeerd. Dat is niet per se waar we aan denken als we dat horen in een gelofte op een bruiloft. Dus ik hoop dat ik een paar van die afgezaagde dingen heb overgenomen. Dit is wat we weten over de uitspraken van relaties, en ze een beetje dynamischer gemaakt dan dat.
Ik denk ook – ik weet het niet, misschien is dit gewoon een vrouwending, maar ik denk dat er een moment komt waarop je de laatste alleenstaande persoon bent of niet wilt trouwen, waar je het gevoel hebt dat ik ben aan de buitenkant, en mijn getrouwde vrienden begrijpen me niet.’ Er is iets dat veel gebeurt in het boek: ik heb een beste vriend, Jess, en ik bel haar niet steeds. Ik vermeld het een aantal keer in het boek: en ik heb haar niet hier gebeld, en ze is niet mijn eerste telefoontje hier, omdat ik altijd dacht dat ze het te druk had, of ze had deze kinderen, en ik wilde niet opleggen. En tijdens het schrijven van het boek dacht ik: Nou, wat een eenzame ervaring voor haar.’ Ze wilde opgedrongen worden. Ze was en is mijn beste vriendin. Dus het gevoel alsof deze persoon een nieuwe fase van haar leven is ingegaan, betekent niet dat ze minder aanwezig voor je zijn, en ze hebben net zoveel onzekerheden over wat ze te bieden hebben. Het is interessant, ze zal altijd tegen me zeggen: ik wil niet de hele tijd over mijn kinderen praten.’ Ik hoor graag over haar kinderen. We doen dus veel aannames over hoe alleenstaanden zijn en hoe getrouwde mensen zijn en hoe we anders zijn, en ik ben er niet per se zeker van dat dat allemaal juist is.
Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.
