Singleness 1920-stijl: een interview met auteur Maia Chance

Ik werd verliefd op de lieftallige heldinnen van Maia Chance, Lola (een weduwe uit de samenleving die na de dood van haar man in moeilijke financiële tijden is beland) en Berta, haar voormalige kokkin, die haar zakenpartner wordt in een detectivebureau dat bekend staat als The Discreet Retrieval Agency . De serie speelt zich af in het New York van de jaren 1920 en is gevuld met highballs, cake en intriges.

Terwijl ik las, realiseerde ik me dat een van mijn favoriete dingen aan de serie het feit was dat beide vrouwen vrijgezel waren en dat hun personages genuanceerd en interessant waren. Ze zijn op verschillende manieren sterk en kwetsbaar, en ze vertrouwen op elkaar en vormen een vriendschap van gelijken, zelfs als ze onderweg datingrelaties onderhouden met mannen.

Ik sprak met Maia om te praten over haar inspiratie voor de serie en om te zien wat voor datingadvies Lola en Berta zouden kunnen geven.

Vertel eens wat over de serie?

Het is een serie die zich afspeelt in de jaren twintig. Het zijn twee vrouwen – een voormalige matrone van de samenleving die moeilijke tijden heeft doorgemaakt; ze werkt samen met haar voormalige Zweedse kok, Berta, en ze openen een soort klein detectivebureau. Ze willen alleen dingen terughalen – ze noemen zichzelf The Discreet Retrieval Agency – maar er gebeuren altijd dingen en in plaats daarvan raken ze meestal verwikkeld in een moordmysterie.

Het is zeldzaam om een serie te vinden met twee enkele vrouwelijke leads. Waarom heb je deze twee gekozen om het Discreet Retrieval Agency te leiden?

Nou, de persoonlijke achtergrond – ik denk dat die twee personages, Lola en Berta, een beetje geïnspireerd zijn door de jaren dat ik achter in de twintig was en ik bij mijn beste vriend woonde. We waren allebei vrijgezel, en het was moeilijk, we waren allebei financieel vastgebonden en werkten heel hard en beiden daten – je weet wel, de kikkerachtige mannen doorgemaakt – maar achteraf was het een van de leukste periodes van mijn leven. Dus er zit zeker iets van onze vriendschap in – een beetje wild, een beetje dronken, tijden en arm en slordig zijn.

Vanuit een meer schools oogpunt, dacht ik dat het heel leuk zou zijn om twee mensen te hebben die door verschillende sociale lagen kunnen lopen. Ze hebben deze verschillende sociale netwerken. Berta, de voormalige kokkin, kent alle bedienden overal – ze kent altijd wel iemand die iemand kent, en Lola heeft haar high society-achtergrond. Samen hebben ze veel verschillende sociale vaardigheden en contacten. Ik dacht dat het leuk zou zijn om ze een soort van samen te laten gooien – met de hond natuurlijk.

Wat zijn enkele van de verschillen die je hebt gevonden bij het schrijven van personages in een andere tijd en wat is er niet veranderd?

Nou, ik heb ook in het Victoriaanse tijdperk geschreven, met een andere serie, en die twee vergeleken: de jaren twintig voelen veel frisser en moderner aan; de vrouwen waren seksueel bevrijd en hadden veel meer vrijheid en je kon een soort carrièrevrouw zijn en niet worden gezien als een complete oude vrijster. In het Victoriaanse tijdperk waren de dingen veel moeilijker voor alleenstaande vrouwen, dus het is leuk om de jaren 1920 te schrijven – om mensen daadwerkelijk op dates te laten gaan en uit te gaan dansen of naar de film, terwijl in de Victoriaanse serie I do de verkering erg beperkt is en soort ongemakkelijk.

Ik probeer te bedenken hoe de jaren twintig zouden verschillen van tegenwoordig en ik denk dat het gewoon meer en meer vrijheid voor vrouwen is en minder stigma’s die aan je verschillende projecten en gewoonten worden gehecht.

Welk advies zouden Lola en Berta volgens jou geven over liefde, daten en single zijn?

Ik denk dat Berta meer praktisch advies zou hebben, want ze heeft zeker een liefdesleven door de serie, maar ze wil niet dat haar liefdesleven haar vrijheid in de weg staat. Ze heeft zelfs voorstellen van verschillende mannen door de serie afgewezen, zelfs als ze ze leuk vindt, omdat ze er echt op gericht is om het bureau te laten klikken. Dus ik denk dat ze waarschijnlijk zou zeggen: zet je carrière op de eerste plaats, hoewel ze wel een voorbehoud maakt als ze hierover met Lola praat – omdat ze ouder is. Berta zegt dat ze de leeftijd heeft om een gezin te stichten, en waarom zou haar dan ook maar iets van haar vrijheid worden afgenomen?

Lola heeft op een bepaald niveau een kinderwens, maar ze is ook echt in de war door het soort stem van haar moeder die in haar hoofd galmt en die wil dat ze trouwt en zich settelt en ook trouwt voor geld. Ik weet niet of ze in de positie is om advies te geven, ze vindt gewoon haar weg en maakt veel fouten – maar ze is een dapper persoon, dus misschien zou het iets zijn om je uiterste best te doen en dapper te zijn en te voorkomen het uit, zelfs als het niet is wat je moeder of de cultuur voor je heeft uitgestippeld.

Wat zijn enkele van de dingen die je had willen weten uit je tijd als alleenstaande vrouw, of dingen waarvan je zou willen dat je ze aan je alleenstaande zelf had kunnen vertellen vanuit het voordeel dat je nu hebt?

Er zijn zoveel dingen, hoewel ik het gevoel heb dat je er soms gewoon doorheen moet, vooral als je in de twintig bent als je nog mensen aan het uitzoeken bent.

Ik heb het gevoel dat ik het me niet realiseerde, of ik het niet merkte, of ik accepteerde te veel dat ik met mannen uitging die niet echt aardig waren en die me niet respectvol waren. Nu heb ik zoiets van waarom deed ik dat?’ Ik wou dat ik dat niet had gedaan. Ik wou dat ik op de een of andere manier meer in mijn gedachten had gefocust dat dat was wat er aan de hand was en eerder eindigde in plaats van er doorheen te worstelen.

Ik wil niet zeggen dat mensen niet veranderen, omdat ik denk dat mensen wel veranderen, maar ik denk niet dat een persoon een ander persoon kan laten veranderen. Je kunt niet gewoon zijn van oh, ik hou zoveel van je, waarom verander je niet voor mij?’ Mensen gaan niet zomaar aardiger doen, dat klinkt zo cynisch, maar ik denk gewoon dat je iemand echt niet kunt veranderen. Ik heb mijn vriendinnen dat ook zien doen – ze offeren zichzelf min of meer op als Oh, als ik maar genoeg van hem hou, wordt alles beter.’ Zo werkt liefde niet echt. Ik denk dat onze popcultuur ons het gevoel geeft dat het een soort Disney-idee is van een magische kracht die kan transformeren zoals in Beauty and the Beast of zoiets, maar zo is het niet. Ik heb eindelijk iemand gevonden die al een goed mens was, maar je kunt het waarschijnlijk wel zien, de subtekst is dat ik echt een langere relatie had met een paar echte eikels.

Denk je dat je ervaringen als alleenstaande een rol hebben gespeeld bij het schrijven van deze serie?

Ik denk het zeker. Mijn personages in deze serie zijn echt dapper en ze doen iets, ze hebben hun keuzevrijheid en ze doen veel risicovolle dingen om hun zaken op te lossen, maar er is nog steeds een gevoel van een beetje onzekerheid in hun leven; alles hangt op verschillende manieren aan een zijden draadje, hetzij financieel, hetzij sociaal risico, of hun bedrijf op het spel, of hun huur niet kunnen betalen. Als je een alleenstaande vrouw bent, zijn hier veel uitzonderingen op, maar mijn ervaring was dat het gewoon duurder is om single te zijn omdat je niet alle kosten deelt, dus het was zeker dat gevoel van buiten zijn en dapper en doend, maar tegelijkertijd het gevoel hebben dat de cultuur je vertelt dat als je geen man hebt, het niet echt is, alsof het gewoon doet alsof – ze hebben veel mensen die zich gedragen als hun bureau is gewoon een klein spelletje omdat het geen mannelijke detective heeft.

Je personages zijn fel onafhankelijk maar toch kwetsbaar; brutaal en zoet; en heel menselijk. Wat hoop je dat je lezers zullen afnemen van hun tijd met hen?

Ik wil absoluut dat lezers zich verhouden tot de personages. Ik wil dat ze voor hen duimen, zelfs als ze fouten maken. Als ik een boek lees, hou ik niet echt van de personages die het helemaal bij elkaar hebben. Mijn personages, vooral Lola, ze heeft een soort van kledingstoringen waarvan ik denk dat het iets is dat mij overkomt. Ik wil dat mensen zich verbonden voelen met de personages – ik denk dat we deze verhalen lezen om iemand door een moeilijke situatie te zien komen en we willen mensen zien die hard hun best doen en soms falen, maar uiteindelijk winnen, ik denk dat we daarom romans als deze lezen, naast alleen entertainment, willen we dat gewone mensen slordig zijn en slagen.

Neem verder contact op met Maia op haar website.

Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.