Verras me: een interview met Sophie Kinsella

Sophie Kinsella schrijft grappige, innemende heldinnen, sommigen vrijgezel, sommigen getrouwd, maar allemaal met veel hart. Ik heb gemerkt dat ze fijne metgezellen zijn op mijn reis als alleenstaande. Ze maken me aan het lachen, af en toe aan het huilen en geven me vaak iets om over na te denken (plus, aangezien Sophie Brits is, zijn de audioboeken een genot om naar te luisteren). Net op tijd voor Valentijnsdag heeft Sophie een nieuw boek uit: Surprise Me! Als je, net als ik, geen date hebt, houdt dit boek je graag gezelschap.

Ik had de kans om met Sophie te praten over haar nieuwe boek en haar beste advies om te daten en relaties te laten werken.

Vertel eens wat over je boek?

Dit is een boek dat echt naar het huwelijk kijkt – ik heb veel boeken geschreven die allemaal jongen ontmoet meisje zijn – dit boek gaat een beetje vooruit: ze hebben elkaar ontmoet, ze zijn samen, hoe gaan ze hun relatie in stand houden ? Het soort startpunt is deze ontdekking dat ze langer samen zullen zijn dan ze zich misschien realiseerden. Het cijfer van 68 jaar, dat de dokter hun geeft als een soort marge die ze samen zouden kunnen volhouden, betekent op zich niets, maar het begint voor hen een soort van symbool te worden voor het feit dat wauw, het leven is echt lang en we hebben ‘Ik kan me dit niet helemaal voorstellen’, wat volgens mij niemand van ons doet, om eerlijk te zijn.

De vrouw heeft veel creatieve, gekke projecten om hun relatie levend te houden en ik denk dat veel mensen dit doen, ze bereiken een soort van moment waarop je denkt wat is er nieuw? Wat is er spannend? En dus probeer je een beetje nieuwigheid in je leven te injecteren. Natuurlijk, omdat ik comedy schrijf, moet alles vreselijk mis gaan, maar het is ook het verhaal van een stel dat denkt dat ze perfect zijn en ze beginnen behoorlijk zelfvoldaan aan het boek, kijk eens naar ons, we kunnen elkaars gedachten lezen, we kunnen elkaars zinnen afmaken, we kunnen voor elkaar bestellen’, maar ze bevinden zich een beetje in een ontkenningsfase, vooral Sylvie, het vrouwelijke personage. Ze weet dat ze een klein probleempje zijn in hun relatie, ze weet dit, maar ze wil er niet echt naar kijken, ze wil ze niet aanspreken, ze wil gewoon een beetje verdoezelen en besluiten dat alles is prima, alles is perfect, maar er zijn breuklijnen in haar huwelijk en het is echt het verhaal van hoe dit soort onschuldige verrassingen de breuklijn blootleggen en vervolgens een echtelijke aardbeving veroorzaken. Ik hou van het idee dat je begint met iets dat zo perfect lijkt en in elkaar zit en dat er niet veel verstoring voor nodig is, veel soort porren met een stok, zoals ze het zegt, om het geheel te laten lijken als als het uit elkaar gaat. Ik denk dat veel van onze relaties, hoewel ze sterk lijken, een kwetsbaar zwak punt kunnen zijn dat we zouden moeten aanpakken. Als ik echt ergens in geloof, dan is het om de lastige conversatie niet te ontwijken. Stop niet gewoon je vingers in je oren en zeg la la la elk huwelijk heeft zijn breuklijnen en laat maar, ik weet zeker dat het goed komt.’ Adresseer het. Wees moedig en denk na. Nou, als we dit sterke huwelijk hebben waarin ik geloof, dan kunnen we een ongemakkelijk gesprek aan.’ Schijn een licht, zoek uit wat de problemen zijn en dan sta je steviger op de grond. Leef niet in ontkenning.

Sylvie en Dan’s surprise me-project’ verschilt niet zo veel van de vroege stadia van daten, waarbij je probeert uit te vinden hoe je iemand kunt verrassen en meer over jullie beiden kunt onthullen tijdens het proces. Welk advies zou je geven aan diegenen die willen blijven daten zonder de hilarische fouten tegen te komen die je personages ervaren?

Ik schrijf altijd vrij extreme scenario’s voor mijn personages, dus natuurlijk werkt alles wat ze proberen averechts en het zou niet een van mijn boeken zijn als dat niet zou gebeuren. Veel van de ideeën die mijn personages hebben zijn per se goed, maar ik kan het niet laten om het leven van mijn personages verschrikkelijk te maken – dus als ze een fotoshoot proberen te organiseren, loopt het mis, en als ze proberen te organiseren een verrassingsgeschenk dat ook fout zal gaan, maar ik zou zeggen dat waar ze vandaan komen een goede plek is om het gewoon door elkaar te halen. Ik denk dat wanneer we daten, we gewoon heel rigide kunnen zijn als we niet oppassen en denken dat een date gewoon twee mensen is die tegenover elkaar aan een tafel zitten staren naar elkaar, eten kiezen, eten, naar huis gaan en dan hetzelfde doen, en dan hetzelfde doen. Voor mij is de manier waarop ik mensen het beste leer kennen – niet alleen op een romantische manier, maar ook op een vriendschapsmanier – door samen dingen te doen en andere redenen te hebben om te praten, behalve wat je gaat bestellen?’ Ga wandelen en stem af op wie deze persoon is? Wat halen ze uit hun omgeving? Doe samen een activiteit. Ik heb onlangs een cursus brood bakken gevolgd bij een vriend. We kwamen opdagen en we brachten de dag door met het bakken van brood en hoewel niemand van ons een romantische relatie had, voelden we ons aan het eind van de dag verbonden – een groep vreemden – omdat we allemaal helemaal opnieuw begonnen. We wisten niets over het maken van brood – ik bedoel, het was zuurdesem, het was behoorlijk lastig brood – en dus bleven we allemaal giechelen. Je begrijpt echt wie een persoon is als je ze hebt zien worstelen met zuurdesemstarter. Hebben ze gevoel voor humor? Zijn ze goed met hun handen? Zijn ze azijn? Houden ze van lekker eten? Ik denk dat er allerlei dingen zijn die je over mensen kunt leren in een omgeving die niet alleen tegenover elkaar zit, en ik denk dat elkaar in de ogen staren en proberen het gesprek gaande te houden, net als bij een getrouwd stel, het de druk om het volgende geestige ding te zeggen. Iedereen zal het moeilijk vinden om dat vol te houden, dus ik denk dat het door elkaar wordt gehaald. Bedenk iets dat je nog niet eerder hebt gedaan en probeer het samen te doen. Houd gewoon je radar op de hoogte en zo leer je over deze persoon, maar je kunt ook zelfstandig wat plezier hebben – dus je doet de activiteit niet alleen omdat het een date is – je doet het omdat het hoe dan ook leuk is en de datum is als het toegevoegde bonuselement.

Welk advies en welke aanmoediging denk je dat Sylvie en Dan hun alleenstaande vrienden zouden geven? Welk advies en aanmoediging zou je geven?

Ik denk dat Sylvie en Dan zouden zeggen: kijk uit, je weet maar nooit. Sylvie ontmoet Dan op een barbecue en ze zegt zelfs dat ze zag dat hij hamburgers omdraaide, en het is niet alsof hamburgers omdraaien bovenaan haar verlanglijstje stond, wat ze wil in een toekomstige man – iemand die een goede hamburger kan omdraaien – maar dat is in feit wat haar als eerste de aandacht op hem vestigt: zijn bekwaamheid met de hamburgers. Ik denk dat hoewel het nuttig kan zijn om te weten waarin je geïnteresseerd bent in een persoon en om misschien een checklist te hebben of zeker iets dat je echt zou afschrikken, ik denk dat je een open geest moet hebben, je moet zijn klaar om liefde te vinden op een onwaarschijnlijke plek als je het niet verwacht en wees gewoon een beetje ontvankelijk voor de wereld. De wereld biedt ons allerlei kansen, niet alleen in de liefde, maar ook in werk, en in vriendschap en in romantiek, en het is niet aan ons om te voorschrijvend te zijn: nou, het moet zo zijn.’ Ik denk dat we op die manier de deuren voor dingen sluiten, ik bedoel, dat deed ik zeker. Ik zou zeggen dat mijn advies hetzelfde zou zijn, ik was niet van plan mijn man zo vroeg te ontmoeten. Ik was niet van plan om zo vroeg te trouwen. Ik dacht heel erg dat ik mijn carrière zou hebben en dan op zoek zou gaan naar een partner, maar daar was hij, hij arriveerde min of meer in mijn leven, en het voelde gewoon instinctief goed om veel eerder te trouwen dan ik had gepland. Dus ik ben een groot voorstander van openheid. Het andere dat ik zou zeggen, is dat je het niet forceert door angst. Voel me niet lekker, ik moet iemand vinden, en hier is deze persoon en omdat ik echt bij iemand wil zijn, ga ik deze zorgwekkende factor en deze andere zorgwekkende factor negeren en ik ga gewoon in op een een lichte staat van ontkenning en ik ga proberen ze te vormen zoals ik wil dat ze zijn, of misschien negeer ik de dingen die niet goed zijn.’ Ik heb vrienden die dit hebben gedaan en het probleem is dat je dat niet voor altijd kunt doen. Als de chemie gewoon verkeerd is, of als er iets aan deze nieuwe persoon is dat je echt van streek maakt, maar je probeert het te negeren omdat, weet je, het is een date, waardeer jezelf, zet jezelf daar niet doorheen. Als ze het bij het verkeerde eind hebben, hebben ze het bij het verkeerde eind, en het is beter om snel te handelen en die beslissing te nemen dan gewoon door te zetten en door te zetten alleen maar omwille van het.

Een van de meest boeiende elementen van uw boek is het idee dat stellen nog niet klaar zijn met groeien en veranderen nadat ze zijn getrouwd. Elke dag is een kans om op te letten en gezonde veranderingen aan te brengen, of u nu wel of niet getrouwd bent. Wat is uw mening over hoe dit zich afspeelt in het leven van zowel koppels als alleenstaanden?

Het draait allemaal om verandering. Dit wordt met name benadrukt omdat ik heb geschreven over een huwelijk op lange termijn en het in stand houden ervan in de loop van de tijd, maar het is van dag tot dag hetzelfde over een veel kortere periode. Of je nu met iemand bent of niet, we veranderen. We veranderen als mensen. Als je iemand ontmoet, hoe definieer je hem dan? Je zou kunnen kijken naar de baan die ze hebben en ze definiëren door hun rol, of je zou ze kunnen definiëren door hun haar, of een aantal dingen, maar dat is niet de persoon die ze zijn, en deze dingen kunnen veranderen. Ze kunnen besluiten hun carrière volledig te veranderen, u kunt als koppel besluiten om van land te veranderen, uw echtgenoot kan al zijn haar verliezen – zij zijn nog steeds hen. Ik denk dat je moet zijn als deze bomen die kunnen buigen en nog steeds bloeien en je geen zorgen hoeven te maken over verandering, omdat niemand van het begin tot het einde van een langdurige relatie hetzelfde zal blijven. Je moet gewoon besluiten om samen te groeien en hopelijk niet uit elkaar te groeien. Kijk of je partner iets wil veranderen en kijk of je mee kunt gaan met die verandering. Als die verandering zo ingrijpend en verkeerd voor je is, dan is dat misschien het moment dat je niet bij elkaar hoort te zijn, maar als je het pad van verandering kunt volgen en een beetje samen een verandering kunt vinden die voor jullie beiden werkt, dan zul je zullen zijn als twee gezonde bomen die een soort van achter elkaar groeien, niet vasthouden en zeker niet je eigen onafhankelijkheid opgeven en gewoon een beetje instorten op de andere, maar beseffen dat je moet veranderen. Ik denk dat dit een uitdaging is die ik zeker zie in mijn eigen leven en in het leven van mijn tijdgenoot – we beginnen allemaal als een paar en dan komen er dingen die ons uitdagen. Hetzelfde in het leven: je zou jezelf kunnen definiëren door een bepaalde rol in je gezin, of door een bepaalde rol op de werkplek, en dan, raad eens, je verandert: je wordt gepromoveerd en plotseling ben je een baas en dit brengt nieuwe uitdagingen met zich mee, of je besluit om freelance te gaan en je werkt niet op een kantoor en dit brengt nieuwe uitdagingen met zich mee en je moet gewoon vasthouden aan wie je bent tijdens al deze uitdagingen en de persoon zijn die je wilt zijn en als je met iemand bent wees het koppel dat je wilt zijn.

Je heldinnen zijn grappig, herkenbaar en serieus, soms getrouwd, soms vrijgezel. Wat hoop je voor de manier waarop je lezers met hun verhalen omgaan?

Ik wil dat mijn lezers vooral lachen. Ik wil dat mijn lezers de pagina’s van mijn boeken omslaan, ik wil dat ze opgewonden zijn en zich afvragen wat er nu gaat gebeuren en dat ze een beetje weggevoerd worden van het leven. Ik denk dat een boek een prachtige ontsnapping is, en daarom vind ik het geweldig dat mijn lezers een nieuwe wereld kunnen betreden, de wereld van het boek en ook de wereld van de geest van mijn heldin. De reden dat ik ze zo herkenbaar probeer te maken, is dat ik denk dat je op die manier gemakkelijk in het verhaal kunt stappen, wortel kunt schieten in de heldin, je kunt bekommeren om wat er met haar gebeurt, misschien nadenkt over je eigen leven, en hoewel ik komedie probeer te schrijven, probeer het altijd de waarheid te geven, want ik denk dat komedie zo het beste werkt – als het op waarheid is gebaseerd. Ik hoop echt dat mijn boeken mensen aan het denken zetten, soms zelfs aan het huilen maken, en ontroerd raken en wegkomen en iets hebben om over na te denken. Dat is waar ik naar streef.

Wil je nog iets zeggen tegen degenen die hoop hebben over het vinden van hun eigen liefdesverhalen?

Ik zou zeggen hou van jezelf – dat is het eerste liefdesverhaal in je leven en het is het meest cruciale liefdesverhaal in je leven. Kijk niet altijd uit en denk niet dat mijn leven door iemand anders compleet gemaakt zal worden.’ Een ander kan je leven heel goed aanvullen, maar begin bij jezelf. Wees blij met wie je bent, daag jezelf uit, groei, zoals we net zeiden, het leven is lang, je gaat veranderen, je zult onherkenbaar zijn over 10 jaar, 20 jaar, 30 jaar. Wees blij met de wijzigingen die je hebt aangebracht. Wees niet bang als je op dit moment niet bij iemand bent. Wees gewoon een geweldig persoon in je eentje. Weet je wat? Geluk trekt geluk aan, vertrouwen trekt vertrouwen aan, dus begin bij jezelf.

Cara Strickland schrijft vanuit haar huis in de Pacific Northwest over eten en drinken, geestelijke gezondheid, geloof en single zijn. Ze houdt van hete thee, goede wijn en diepe gesprekken. Ze zal altijd met je hond willen spelen. Maak contact met haar op Twitter @anxiouscook.