Neye tutunursan, sana tutunur
22 yaşında geçirdiğim bir trafik kazası nedeniyle tam bir belden aşağısı felçli oldum. Koşmak hayatta yapmayı en sevdiğim şeydi ve hiçbir uyarı ya da danışma olmadan bir anda elimden alındı.
Beni tekerlekli sandalyeye oturtan adamla tanışmak kolay olmayacaktı. Ona karşı bir öfke hissetmiyordum ya da intikam almak istemiyordum ama onunla temasa geçmekten, sesini duymaktan, onu bizzat görmekten korkuyordum. Benim endişem, bunun olumsuz bir deneyim olabileceğiydi – ve bu benim için işleri daha iyi değil, daha kötü yapacaktı. Ama bununla yüzleşmezsem ondan asla kurtulamayacağımı da biliyordum. Bana çarpmadan hemen önce o kamyonun kabininde neler olduğunu, sürücünün tepkisinin ne olduğunu ve kendi hayatının nasıl şekillendiğini bilmek istiyordum. Bunun bir kaza olduğundan, belden aşağısı felçimin rastgele bir olayın talihsiz bir sonucu olduğundan emin olmak istiyordum.
Numarayı çevirmek son derece zordu. Yerel hastanenin omurilik ünitesinde uyandığımda aldığım yaralarla yüzleşmekle karşılaştırıldığında hiçbir şey değildi, ama o zaman devam etmekten başka seçeneğim yoktu. Beni tekerlekli sandalyeye oturtan adamla yüzleşmek ise bambaşka bir meseleydi. Topu tam olarak onun sahasına koyacaktım ve bu hem riskli hem de yüzleşmekti.
“Merhaba” dedi. “Merhaba, benim adım John Maclean,” diye yanıtladım. “Bir süredir sizinle iletişime geçmeye çalışıyorum. Hayatımın ilerlemekte olduğum bir aşamasındayım ve buluşabileceğimizi umuyordum. Kötü niyetim yok ama bu, kapatmama yardımcı olur. “
Orada, telefonu kapatmaya fırsat bulamadan -daha doğrusu bulanıklaştırdığını- söylemiştim. Kalbim o kadar hızlı ve yüksek sesle atıyordu ki, gömleğimin arasından attığını duyabiliyordum. “Ben buna razıyım” dedi. İtiraz veya soru yok, taahhütsüz bir tonda sadece beş kelime.
İki hafta sonra kararlaştırılan otelin lobisine girdim ve tekerlekli sandalyemden girişe bakan bir şezlonga geçtim. Beni tanıyacağını biliyordum – yanıma park etmiş tekerlekli sandalye bundan emin olacaktı. Onu rahatlatmak için söyleyeceklerimi prova etmiştim. Herhangi bir toplantının ilk birkaç saniyesi kritik öneme sahiptir ve hissedebileceği herhangi bir rahatsızlıktan kurtulmak istedim. Bu intikam ya da öfke ile ilgili değildi. Kapatma ve affetme ile ilgiliydi.
Gerçekten gergin ve gergin görünüyordu ve aniden bugün buraya gelmesinin ne kadar cesaret gerektirdiğini fark ettim. Geldiği için ona tekrar teşekkür ettim ve hayatımın bazı bölümlerini bir sonuca varmak için tekrar ziyaret ettiğimi açıkladım. “Yapbozun son kısmı nihayet seninle tanışmak ve kazanın nasıl geliştiğine dair yorumunu almaktı. Kazayla ilgili hatırladığın şey neydi?”
Tom derin bir nefes aldı ve salonda biraz kıpırdandı. Kelimelerini özenle seçtiğini hissettim. “Otoyolda ilerliyordum ve başka bir kamyonun arkasına geliyordum ve işaret ediyordum ve dışarı çıkıp dolaşmak istiyordum,” dedi oldukça gergin bir şekilde. “Hiçbir şey duyduğumu hatırlamıyorum. Bir bisikletçi gördüğümü de hatırlamıyorum, yan aynama bakıyordum ve motosikletli adamın yanıma gelip bana el salladığını görene kadar hiçbir şey olduğunu fark etmemiştim. Bir elimle beni kenara çekip kenara çekmemi işaret ediyor.Bir şey olduğunu ilk önce dışarı çıkıp etrafta dolaşıp kamyonun önünü gördüğümde anladım.Yolun kenarında seni görmek için geri yürümedim. Öldüğünü sandım. 20 yaşındaydım ve ne yapacağımı bilemedim. Polis ifademi ve bilgilerimi aldı ve patronuma söylemek için depoya geri döndüm.”
Kamyon şoförünün her an kapıdan içeri girmesini bekleyerek birkaç hafta hastanede yattım. Onu bekledim, ayak seslerini bile dinledim. “Hastane ne olacak?” Elimden geldiğince eşit bir şekilde söyledim. “Hastaneye gitmeyi düşündün mü?” “Kesinlikle bir düşünce vardı,” dedi biraz gergin bir şekilde, sanki bunun benim için bir sorun olduğunu anlamış gibi. “Patron gerçekten ne olduğunu öğrendiğinde bana uzak durmamı söyledi.”
“Bir parçam – büyük bir parçam,” dedim, “gelip özür dilerim demeni bekliyordum.” Her gün kazalar oluyor ve bunu o zaman duymak benim için iyi olurdu. . İnsanlar bana, “Tır şoförüne ne oldu?” dediler. ve “Bilmiyorum, ondan hiç haber almadım” diyorum.
Gözlerinin buğulandığını gördüm. Gözyaşlarının eşiğindeydi ve ilk kez olaydan yara almadan kurtulamadığını anladım. Sesi titriyordu, “Birkaç hafta önce aradığında şok olmuştum, ama düşündüm ki, Evet, onunla tanışmak istiyorum.” Gidip özür dilerim’ demek istiyorum ve farklı bir şey yapabilseydim yapardım.”
Ve işte oradaydı! Sonunda “özür dilerim” kelimesini kullanmıştı. Gözlerimin içine bakmamıştı ve doğrudan yüzüme söylememişti. Ama o söylemişti ve ben de öyle olduğuna inandım. Birbirimizin yaşamları üzerindeki etkimiz açısından aramızda geçen her şey, bir görüşmeden sonra silinmeyecekti. Ama en azından benim için acı gitmişti. Bugün başardıklarımızın büyüklüğüne saygı duydum. Umduğum gibi, benim için katartik bir deneyimdi ve onun için umuyorum.
Karşılaşmanın neden bu kadar güçlü olduğunu anladım – hayatta tutunduğun şey seni de tutuyor. İşte o gün öğrendim. Korkumla yüzleşmiştim. Olanları anlatmak yeterli değildi, bu toplantıyı yapmak zorundaydım – bu süreçten geçmem gerekiyordu – kendi kafamda toparlamam ve ondan kurtulmam gerekiyordu. Artık tutma ihtiyacı hissetmiyordum. Bir kapanma duygusu hissettim.
John Maclean, Ne Kadar İleri Gidebilirsin? 25 Yıllık Yeniden Yürüme Arayışım. Haziran 1988’de John’a bisikletini sürerken 8 tonluk bir kamyon çarptı. Her nasılsa bu ölümcül kaza onun eseriydi. John hayatını yeniden kurmaya karar verdi ve seçkin bir tekerlekli sandalye sporcusu ve Paralimpik sporcusu oldu. Kazadan 25 yıl sonra John, şimdiye kadarki en büyük zorluğuyla karşı karşıya kaldı: yeniden yürümeyi öğrenmek. Daha fazla bilgi için www.johnmaclean.com.au adresini ziyaret edin.
