Waarom je niet moet piekeren over degene die is weggekomen

Het doet altijd pijn als iemand het uitmaakt met ons, zelfs als het gebeurt na een enkele date. Hoe meer we de persoon als de juiste’ voor ons beschouwden, hoe meer we onszelf met hem voorstelden, hoe meer we onze verwachtingen lieten opbouwen, hoe groter ons verdriet en onze teleurstelling kan zijn.

Het is normaal om na te denken over pijnlijke scheidingen in een poging ze te begrijpen. We proberen erachter te komen waarom het niet werkte tussen ons, wat we anders hadden kunnen doen, of dat we duidelijke tekenen van een probleem hebben gemist. We zouden kunnen concluderen dat de slechte relatiegeschiedenis van de persoon een verbintenisprobleem van hun kant weerspiegelde en daarom had de breuk alles met hen te maken, en niets met ons te maken. We zouden ons kunnen realiseren dat we werden misleid door hoe aanhankelijk ze waren, maar dat ze dat alleen waren als ze dronken. Of we zouden kunnen concluderen dat we te hard hebben gepusht en hun verzoeken hebben genegeerd om het langzamer aan te doen, een fout die we in de toekomst moeten vermijden. Het bereiken van dit soort inzichten, inzichten en leermomenten helpt ons om tot een afsluiting te komen en om verder te gaan.

Maar soms hebben we moeite om verder te gaan. We merken dat we het gesprek over het uiteenvallen keer op keer in onze gedachten herhalen en de verontwaardiging en pijn elke keer opnieuw voelen. We fantaseren herhaaldelijk over de tientallen dingen die we hadden moeten zeggen of hadden kunnen doen, en onze maag draait zich om van frustratie wetende dat het te laat is om ze te zeggen of te doen. We smullen van het moment dat ze ons ontvrienden op Facebook, of het feit dat ze hun online datingprofiel opnieuw hebben geactiveerd en erover praten met zoveel mogelijk mensen, wanhopig om onze pijn te delen.

Het probleem met dit soort zelfreflectie is dat het keer op keer herhalen van dezelfde herinneringen en gedachten in ons hoofd of met anderen, geen nieuwe inzichten, inzichten of leermomenten oplevert. Als we dat doen, worden we elke keer alleen maar droeviger en bozer. En erger nog, het beschadigt ons zelfs psychologisch, omdat het het equivalent is van emotionele littekens uitkiezen en ze niet laten genezen.

Langdurig op deze manier piekeren verhoogt in feite de frequentie en urgentie waarmee dezelfde gedachten en scènes bij ons opkomen. Het veroorzaakt ook een onmiddellijke toename van onze stressniveaus en van de hoeveelheid stresshormonen die we in onze bloedbaan afgeven. Verder, door zoveel uren door te brengen met stoven in plaats van te doen (probleemoplossing), vergroten we ook onze gevoelens van passiviteit en hulpeloosheid, en vergroten we het risico om depressief te worden of langer depressief te blijven.

Waar het op neerkomt is dat, hoewel het volkomen natuurlijk is om na te denken over degene die is ontsnapt, we ervoor moeten zorgen dat ons denkproces productief blijft. Als we merken dat we vastlopen en onproductief piekeren en herkauwen, moeten we zo snel mogelijk de gewoonte doorbreken door afleiding (zoals puzzels, geheugentaken of hardlopen) te gebruiken om de repetitieve gedachten zodra we ze opvangen. We zullen in staat zijn om emotioneel te genezen en veel sneller verder te gaan als we dat doen.

Ben je ooit vast komen te zitten in deze “broeierige” plek? Wat heeft je geholpen om er doorheen te komen?

Guy Winch is psycholoog, spreker en auteur van Emotional First Aid: Practical Strategies for Treating Failure, Rejection, Guilt and Other Everyday Psychological Injuries (Hudson Street Press, 2013). Volg hem op Twitter en check zijn blog!