Dlaczego nie powinieneś rozmyślać o tym, który uciekł

Zawsze boli, gdy ktoś z nami zrywa, nawet jeśli dzieje się to po jednej randce. Im bardziej postrzegaliśmy tę osobę jako właściwą dla nas, im bardziej wyobrażaliśmy sobie siebie z nią, im bardziej pozwalaliśmy budować nasze oczekiwania, tym większy może być nasz ból serca i rozczarowanie.

To naturalne, że zastanawiasz się nad bolesnymi rozstaniami, aby nadać im sens. Próbujemy dowiedzieć się, dlaczego między nami coś nie działało, co mogliśmy zrobić inaczej lub czy przeoczyliśmy oczywiste oznaki problemu. Moglibyśmy dojść do wniosku, że słaba historia związku danej osoby odzwierciedlała problem z zaangażowaniem z jej strony, a zatem zerwanie miało z nią wszystko, a nie z nami. Możemy zdawać sobie sprawę, że byliśmy zwodzeni tym, jak bardzo byli czuli, ale że byli tacy tylko wtedy, gdy pili. Albo możemy dojść do wniosku, że naciskaliśmy zbyt mocno i zignorowaliśmy ich prośby, aby działać wolniej, co jest błędem, którego powinniśmy unikać w przyszłości. Osiąganie tego rodzaju spostrzeżeń, zrozumienia i momentów uczenia się pomaga nam osiągnąć zamknięcie i pozwala nam iść dalej.

Ale czasami mamy problem z przejściem dalej. Odkrywamy, że w kółko odtwarzamy w naszych umysłach rozmowę o zerwaniu, za każdym razem na nowo odczuwając oburzenie i ból. Wielokrotnie fantazjujemy o dziesiątkach rzeczy, które powinniśmy byli powiedzieć lub moglibyśmy zrobić, a nasze wnętrzności skręcają się we frustracji, wiedząc, że jest już za późno, aby powiedzieć lub zrobić którąkolwiek z nich. Martwimy się o moment, w którym rozstają się z nami na Facebooku, albo o tym, że reaktywowali swój internetowy profil randkowy i rozmawiali o tym z jak największą liczbą osób, zdesperowanych, by podzielić się naszym bólem.

Problem z tego rodzaju autorefleksją polega na tym, że powtarzanie tych samych wspomnień i myśli w naszych głowach lub z innymi nie daje żadnych nowych spostrzeżeń, zrozumienia ani momentów uczenia się. Robienie tego za każdym razem czyni nas smutniejszymi i bardziej zły. A co gorsza, w rzeczywistości szkodzi nam psychicznie, ponieważ jest to ekwiwalent dłubania w emocjonalnych bliznach i nie pozwalania im się zagoić.

Rozmyślanie w ten sposób przez dłuższy czas faktycznie zwiększa częstotliwość i pilność, z jaką te same myśli i sceny będą pojawiać się w naszych umysłach. Powoduje również natychmiastowy wzrost poziomu stresu i ilości hormonów stresu, które uwalniamy do naszego krwioobiegu. Co więcej, spędzając tyle godzin na duszeniu zamiast na rozwiązywaniu problemów, zwiększamy również nasze poczucie bierności i bezradności oraz zwiększamy ryzyko popadnięcia w depresję lub pozostania w depresji na dłużej.

Najważniejsze jest to, że chociaż naturalne jest rozmyślanie o tym, który uciekł”, musimy upewnić się, że nasz proces myślowy pozostaje produktywny. Kiedy utkniemy, rozmyślamy i rozmyślamy bezproduktywnie, musimy być agresywni, aby jak najszybciej zerwać z nałogiem, używając środków rozpraszających (takich jak łamigłówki, zadania pamięciowe lub bieganie), aby odciąć się od powtarzających się myśli, gdy tylko je złapiemy. Jeśli to zrobimy, będziemy w stanie wyleczyć się emocjonalnie i ruszyć do przodu znacznie szybciej.

Czy kiedykolwiek utknąłeś w tym „rozmyślającym” miejscu? Co pomogło ci przez to przejść?

Guy Winch jest psychologiem, mówcą i autorem Emotional First Aid: Practical Strategies for Treating Failure, Rejection, Guilt and Other Everyday Psychological Injuries (Hudson Street Press, 2013). Śledź go na Twitterze i sprawdź jego bloga!