Czy możesz przewidzieć, czy będą oszukiwać?

Niewierność zdarza się z alarmującą częstotliwością, co potwierdzają ostatnie wydarzenia. Chociaż ponad 95% ludzi uważa, że niewierność jest zła, w ciągu życia 22 %-25% mężczyzn i 11 %-15% kobiet przyzna się do seksu pozamałżeńskiego, a jeśli uwzględni się niewierność emocjonalną, liczby te rosną. działka; niektóre renomowane badania oszacowały, że ponad 40% wszystkich małżeństw zawiera jakąś formę niewierności.

Więc możesz powiedzieć, czy ktoś zamierza oszukiwać?

Niektórzy uważają, że mogą wyciągnąć wnioski na podstawie samych wskazówek wizualnych. Winią za to poziom testosteronu męża lub fakt, że żona nie sprawia, że mąż czuje się bohaterem. Oni są źli. Nie można tego rozpoznać po jego kościach policzkowych lub dlatego, że żona go ignoruje.

Kto jest wrażliwy?

Badania wykazały, że nie ma JEDNEGO powodu, dla którego małżonkowie zdradzają swoje żony/mężów. Niektórzy robią to, ponieważ są potężni i myślą, że mogą oszukiwać i nie dać się złapać; niektórzy, ponieważ nie dostają miłości, intymności lub uwagi od swoich małżonków; a niektóre dlatego, że gorący nieznajomy flirtuje z nimi w nieodpowiednim czasie. Istnieje wiele powodów, dla których tak się dzieje, a rzeczy, które mogą prowadzić do oszustwa, mogą być subtelne i trudne do zauważenia, gdy się zaczną.

Od czego to się zaczyna iz kim? To nie jest tak proste, jak „On jest palantem” lub „Ona nie może się kontrolować”. Naukowcy wykonali dużo pracy, patrząc na typ osoby, która jest bardziej skłonna do oszukiwania i typ małżeństwa, w którym oszustwo jest bardziej prawdopodobne. I okazuje się, że korzenie niewierności mogą być bardzo głębokie. Istnieją typy ludzi, którzy są bardziej podatni na angażowanie się w romanse. Prawdopodobnie nie jest zaskakujące, że mężczyźni częściej oszukują (zwłaszcza ci, którzy czują się bezsilni i społecznie odizolowani), ale obie płcie mogą łatwo należeć do następujących grup:

Ci, którzy pragną ekscytacji

Osoby, które mają historię rozwodu, wykorzystywania seksualnego lub takich problemów psychologicznych, jak depresja lub choroba afektywna dwubiegunowa

Ci, którzy nie są religijni

(Przypomnienie: treść tego artykułu została oparta na obszernym przeglądzie badań nad zaangażowaniem pozamałżeńskim przeprowadzonym przez Allena, Atkinsa, Baucoma, Snydera, Gordona i Glassa, który ukazał się w czasopiśmie Clinical Psychology: Science and Practice, tom 12 w lato 2005 r. na stronach 100-130. Więcej informacji można znaleźć w szczegółowym cytacie na dole tego artykułu.)

Korzenie zdrady mogą również leżeć w jakości małżeństwa. Małżonkowie, którzy mają dużo konfliktów i mało ciepła i bliskości ze swoimi partnerami i mają tendencję do zaniedbywania lub przyjmowania za pewnik seksualnych aspektów swoich związków, częściej stają się sprawcami lub ofiarami niewierności.

Ale żadna z tych rzeczy nie oznacza, że ktoś będzie oszukiwał. Nikt nie jest przeznaczony do oszukiwania. W rzeczywistości oszuści rzadko zamierzają oszukiwać.

Gdzie jest punkt bez powrotu?

Oszuści częściej zjeżdżają po śliskim zboczu, zanim zdają sobie z tego sprawę. Ewentualny oszust może zaprzeczyć ryzyku rozwijającego się związku, myśląc: „To tylko lunch, to nic takiego”; „To nic wielkiego, jeśli dam jej prezent”; lub „Oczywiście, że go pocałowałem, ale byliśmy pijani na przyjęciu świątecznym”.

Małżonek, który nie zdradza, może wyczuć, że coś jest nie tak, zanim dojdzie do zdrady. Ale zamiast radzić sobie z problemem, może się bać, że małżeństwo się rozpadnie lub być szczęśliwym na myśl o spędzeniu mniej czasu na walce. Unikając możliwej konfrontacji w tej sprawie, małżonek może w rzeczywistości umożliwić oszustowi zjeżdżanie dalej po śliskim zboczu. W rzeczywistości niektórzy klinicyści twierdzą, że droga do zdrady może zostać utorowana przez oboje małżonków. Pewne zachowania zarówno w małżeństwie, jak i poza nim mogą dyktować przyszłą ścieżkę. Kiedy jeden małżonek powstrzymuje się emocjonalnie lub fizycznie, drugi małżonek może wypełnić tę pustkę poza małżeństwem. Na przykład jeden z małżonków odczuwa potrzebę intymności i swobodnie flirtuje z kimś innym, a drugi małżonek reaguje nie poprzez konstruktywną konfrontację, ale poprzez cichy gniew i unikanie/wycofanie się. To często sprawia, że potencjalny oszust jest jeszcze mniej zadowolony i szuka intymności gdzie indziej.

W pewnym momencie ten moment się wydarza, a związek, który wcześniej był niewinny, staje się czymś nieskończenie bardziej skomplikowanym. Niektóre z przeanalizowanych przeze mnie dowodów naukowych stwierdzały, że oszuści często zgłaszają, że robią to, ponieważ ktoś do nich podszedł i byli pijani, zestresowani lub smutni. Jednak ich historie są nawet głębsze niż odruchowa reakcja pożądania. Oszuści zgłaszają również, że niewierność często pojawia się po szczególnie dużej kłótni z małżonkami lub małżonkiem, który odmawia szukania profesjonalnej pomocy. Te kłótnie sprawiają, że zdradzający małżonek czuje się bezbronny lub przygnębiony stanem małżeństwa. Pamiętaj, że małżeństwa uważane za oczywiste przez któregokolwiek z partnerów są podatne na niewierność.

Jak długo zwykle trwają?

Kiedy tak się stanie, romans może trwać godziny, tygodnie, miesiące lub wiele lat. Jeden z badaczy poinformował, że przeciętny romans trwał około sześciu miesięcy. Pomimo tego, co twierdzą niektórzy eksperci, jest zaskakująco mało wiarygodnej pracy nad tym, dlaczego te relacje są kontynuowane. W rzeczywistości istnieje tylko jedno badanie naukowe na temat tego, dlaczego ludzie kontynuują romanse i wykazało, że kobiety, które czują miłość do partnera pozamałżeńskiego, są bardziej skłonne do kontynuowania związku.

Jak na ironię, oszuści często zgłaszają poczucie winy z powodu romansu i nadal chcą, aby ich małżeństwa się powiodły. Dlaczego więc wciąż oszukują? Oszust może obawiać się, że jego nowy partner wyjawi romans małżonkowi, kończąc małżeństwo. Partner pozamałżeński może mieć prawdziwe uczucia do oszusta i ciężko pracować, aby utrzymać go w romansie. A jeśli małżonek podejrzewa romans, może stać się jeszcze bardziej niezaangażowany w małżeństwo, wpędzając swojego partnera głębiej w romans. Jak na razie brak jest dobrej pracy naukowej na ten temat.

Tak więc, podczas gdy eksperci i eksperci spierają się o Eliota Spitzera i czy sprawa była winą jego lub jego żony Sildy, czy winą społeczeństwa mającego obsesję na punkcie seksu, czy nieuchronnym przeznaczeniem polityków do romansów (masz pomysł), wiedz, że prawdziwa historia kryje się za niewiernością nie jest takie proste.

Co możesz zrobić?

Wszyscy wiemy, że niewierność jest zła. Łamie obietnice złożone w małżeństwie i może spowodować nieodwracalne szkody w związku. Wielokrotnie jest to punkt przełomowy, przechylający małżeństwo, które można uratować, w takie, które jest skazane na niepowodzenie. Boli małżonków, ich dzieci i ich rodziny. Ale ważne jest, aby zrozumieć całą złożoność tego, dlaczego tak się dzieje i kto jest zagrożony. Obwinianie bez prawdziwego zrozumienia sytuacji może być zabawne (kiedy nie jest to twoje małżeństwo lub ktoś, na kim ci zależy), ale nie pomaga nam zrozumieć wszystkiego, co możemy zrobić, aby temu zapobiec.

Są rzeczy, które możesz zrobić, aby romans w twoim małżeństwie był mniej prawdopodobny. Staraj się, aby było nowatorskie, ciepłe i połączone. Nadaj priorytet swojemu małżeństwu i utrzymuj inne związki w strefie przyjaciół. Pracuj nad swoim związkiem raczej wcześniej niż później – to znaczy, jeśli wyczuwasz zmiany w tym, jak traktujecie się nawzajem, nie czekajcie, aż pęknięcia staną się między wami otchłanią. Pamiętaj, pożądanie może być potężną siłą, która sprawia, że robisz rzeczy, których później żałujesz, i nie znika tylko dlatego, że jesteś w związku.

Jeśli zmagasz się w małżeństwie, trzymaj się z dala od sytuacji, w których możesz być kuszony, zwłaszcza gdy jesteś przygnębiony, bezbronny lub odurzony, a twój osąd może być słabszy niż normalnie. Jeśli czujesz, że twój partner może być kuszony przez innego, skonfrontuj się z nim. Wyjaśnij, że w żaden sposób nie aprobujesz romansu. A jeśli wszystko inne zawiedzie, skorzystaj z profesjonalnej pomocy – lepiej przyznać się do atrakcji niż niedyskrecji. Idź do poradni dla par, aby skonfrontować problemy w swoim małżeństwie. To może nie być łatwe, ale na dłuższą metę twoje małżeństwo będzie lepsze.

Treść artykułu została oparta na obszernym przeglądzie badań nad zaangażowaniem pozamałżeńskim przeprowadzonym przez Allena, Atkinsa, Baucoma, Snydera, Gordona i Glassa, który ukazał się w czasopiśmie Clinical Psychology: Science and Practice, tom 12 latem 2005 na stronach 100-130. Na stronie 106 dokonują przeglądu 15 artykułów, które badały związek między religijnością a postawami dotyczącymi pozamałżeńskiego zaangażowania lub zgłaszania pozamałżeńskiego zaangażowania. W jednym z nich stwierdzono, że ci, którzy nie zgłaszają przynależności religijnej, zgłaszają również wyższe wskaźniki zaangażowania pozamałżeńskiego, w czterech artykułach stwierdzono, że wyższy poziom uczęszczania na nabożeństwa religijne i religijność ujemnie wiąże się z mniej pobłażliwym podejściem do spraw pozamałżeńskich, w ośmiu artykułach stwierdzono, że wyższa religijność dotyczyło mniejszej liczby doniesień o angażowaniu się w pozamałżeńskie zaangażowanie, a dwa artykuły nie wykazały związku między religijnością a pozamałżeńskim zaangażowaniem. Podsumowując, jest 13 artykułów, w których stwierdzono negatywny związek między pozamałżeńskim zaangażowaniem a religijnością, dwa nie znalazły tego związku, a żaden artykuł nie znalazł pozytywnego związku między pozamałżeńskim zaangażowaniem a religijnością.

Jeśli chcesz przejrzeć literaturę źródłową tych stwierdzeń, zapoznaj się z cytatami wymienionymi poniżej (linki do artykułu są wymienione, gdy są dostępne, większość artykułów i książek jest dostępna w lokalnej bibliotece uniwersyteckiej).

Allen, ES, Atkins, DC, Baucom, DH, Snyder, DK, Gordon, KC i Glass SP (2005). Czynniki intrapersonalne, interpersonalne i kontekstowe w angażowaniu się i reagowaniu na pozamałżeńskie zaangażowanie. Psychologia kliniczna: nauka i praktyka, 12, 100-130. http://pt.wkhealth.com/pt/re/cpsp/abstract.00126206-200501220-00001.htm;jsessionid=JQHJQb44z1hbk1yGwMpYLLg33RffKTQyJh02z9cKcx3PPcJgKBsW!-1046349743!181195628!8091!-1

Greeley, A. (1994). Niewierność małżeńska. Społeczeństwo, 31, 9-13. http://www.accessmylibrary.com/coms2/summary_0286-156714_ITM

Cochran, JK i Beeghley, L. (1991). Wpływ religii na postawy wobec seksualności pozamałżeńskiej: Wstępna ocena teorii grup odniesienia. Czasopismo Naukowego Studium Religii, 30, 45-62.

Kraaykamp, G. (2002). Trendy i kontr-trendy w permisywności seksualnej: Trzy dekady zmiany postaw w Holandii 1965-1995. Dziennik małżeństwa i rodziny, 64, 225-239. http://www.jstor.org/pss/3599790

Scheepers, P., Te Grotenhuis, M. i Van Der Slik, F. (2002). Edukacja, religijność i postawy moralne: Wyjaśnianie międzynarodowych różnic w efektach. Socjologia religii, 63, 157-177. http://www.jstor.org/pss/3712563

Smith, TW (1994). Postawy wobec permisywności seksualnej: trendy, korelaty i powiązania behawioralne. W AS Rossi (red.), Seksualność w ciągu życia (str. 63-97). Chicago: University of Chicago Press. http://www.press.uchicago.edu/presssite/metadata.epl?mode=toc&bookkey=40826

Amato PR i Rogers SJ (1997). Podłużne badanie problemów małżeńskich i późniejszego rozwodu. Dziennik małżeństwa i rodziny, 59, 612-62. 4 http://www.jstor.org/pss/353949

Atkins, DC, Baucom, DH i Jacobson, NS (2001). Zrozumienie niewierności: Koreluje w krajowej próbie losowej. Journal of Family Psychology, 15, 735-749. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11770478

Buunk, B. (1980). Seks pozamałżeński w Holandii. Alternatywne style życia, 3, 11-39. https://commerce.metapress.com/content/up353qh21057j410/resource-secured/?target=fulltext.pdf&sid=mfckrs454kbwk4u30qwgvm45&sh=www.springerlink.com

Choi, K., Catania, JA i Dolcini, MM (1994). Seks pozamałżeński i ryzyko związane z HIV wśród dorosłych w USA: Wyniki ogólnokrajowego badania behawioralnego dotyczącego chorych na AIDS. . American Journal of Public Health, 84, 2003-2007. http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?artid=1615405

Polowanie, M. (1976). Zachowania seksualne w latach 70. Nowy Jork: Dell. Dostępne pod adresem http://cgi.ebay.com/Sexual-behavior-in-the-1970s,,-Morton-M-Hunt,-Good-Book_W0QQitemZ300296730450QQcmdZViewItemQQimsxZ20090227?IMSfp=TL090227115009r11885

Janus, SS i Janus, CL (1993). Raport Janusa o zachowaniach seksualnych. Nowy Jork: Wiley. Dostępne pod adresem http://www.amazon.com/Janus-Report-Sexual-Behavior/dp/0471016144

Kinsey AC, Pomeroy WB, Martin CE i Gebhard PH (1953). Zachowania seksualne u ludzkiej kobiety. Filadelfia: WB Saunders. Dostępne pod adresem http://www.amazon.com/Sexual-Behavior-Human-Female-Introduction/dp/025333411X

Lawson, A. i Samson, C. (1988). Wiek, płeć i cudzołóstwo. British Journal of Sociology, 39, 409-440. http://www.jstor.org/pss/590485

Blumstein, P. i Schwartz, P. (1983). Amerykańskie pary. Nowy Jork: William i Morrow. Dostępne pod adresem http://www.amazon.com/American-Couples-Philip-Blumstein/dp/0688047858

Spanier, GB i Margolis, RL (1983). Separacja małżeńska i pozamałżeńskie zachowania seksualne. The Journal of Sex Research, 19, 23-48.

Napier, AY i Whitaker, C. (2002). Tygiel rodzinny: intensywne doświadczenie terapii rodzinnej. Nowy Jork: Harper Collins.

Czy powinieneś dać oszustowi drugą szansę? Czytaj!

Zobacz podobne artykuły w naszej mapie drogowej Stages of Love!