Czy jesteś współzależny?

W najlepszych okolicznościach rodzic zaspokoi potrzeby swojego dziecka w zakresie wychowania, ochrony i dostrojenia emocjonalnego, aby nawiązać z nim bezpieczną więź. Gdy nie uda się ukończyć tego procesu bezpiecznego wiązania, powstaje współzależność.

Charakterystyka współzależności

Jeśli przyjrzysz się cechom osób z zachowaniami współzależnymi, znajdziesz wzorce zachowań bardziej typowe dla dzieci niż dla w pełni funkcjonujących dorosłych. Powodem jest to, że wciąż próbują wypełnić deficyty wynikające z ich wczesnych niepewnych przywiązań.

Poniżej znajdują się niektóre z typowych cech współzależności:

Nie ufasz sobie i własnym decyzjom.

Pozwalasz partnerowi cię skrzywdzić, nie próbując się chronić.

Robisz rzeczy, aby zadowolić swojego partnera, nawet jeśli nie chcesz.

Polegasz na swoim partnerze, aby zdefiniować Cię i zadbać o Ciebie.

Żyjesz swoim życiem, jakbyś był ofiarą okoliczności.

Boisz się wyrażać swoje uczucia z obawy, że twój partner cię odrzuci.

Szukasz aprobaty i uwagi partnera, aby czuć się dobrze.

Jęczysz lub dąsasz się, kiedy nie dostajesz tego, czego chcesz.

Jeśli możesz zidentyfikować więcej niż połowę powyższych elementów, prawdopodobnie masz problemy z współzależnością do rozwiązania.

Współzależność w związku występuje, gdy dwoje ludzi, szukających od siebie tego, czego brakuje im od wczesnego dzieciństwa, połączyli się, by stworzyć kompletną osobę. Każdy czuje, że nie może dobrze funkcjonować bez pomocy drugiego. W końcu jeden z partnerów męczy się dysfunkcjonalnym przywiązaniem i będzie starał się zmienić status quo. Nie mając odpowiednich narzędzi do przełamania schematu, nie będą w stanie skutecznie wprowadzać zmian. .

Spójrzmy na następującą współzależną interakcję między Daphne i Davem, w której Dave polega na Daphne jako rodzaju lustra, aby go zdefiniować i powiedzieć mu, kim jest:

Dave: Straciłem dzisiaj kolejnego klienta i boję się, że mnie wypuszczą. Co powinienem zrobić?

Daphne: O nie, nie możesz nam tego zrobić, Dave. Już ci mówiłem, że nie mogę mieć związku ze słabym.

Dave: Potrzebuję, żebyś była dla mnie silna, albo będę się bardziej niepokoić, co naprawdę mnie zepsuje.

Daphne: Dobrze. Dobra. Porozmawiajmy o sytuacji i jak zawsze wymyślę plan.

W powyższym przykładzie widzimy, jak natychmiastową reakcją Dave’a na jego strach było poleganie na Daphne, a nie na sobie, w znalezieniu odpowiedzi na jego dylemat. Rzeczywiście, jego zależność od Daphne sprawia, że zastanawiamy się, jak jest w stanie funkcjonować niezależnie w swoim środowisku pracy. Jego zdolność do ufania własnej zdolności do przetrwania obaw związanych z pracą jest w najlepszym razie krucha.

Początkowa reakcja Daphne była wyrachowana („Jak możesz nam to zrobić?”) i nie pokazała, że to Dave jest tym, który ma problem i potrzebuje pomocy. Ostatecznie przyjęła znaną rolę ratowania Dave’a, jeszcze bardziej wzmacniając jego zależność od niej.

Czy są uwikłane we współzależny układ? Obstawiasz. Zależność Dave’a od Daphne prawdopodobnie sprawia, że czuje, iż brak natychmiastowego dostępu do niej byłby równoznaczny z utratą siebie. Choć wydaje się, że jest silniejsza z tych dwojga, potrzeba Daphne, by opiekować się nim jak dzieckiem, odzwierciedla jej współzależną potrzebę zarządzania Dave’em, zamiast zachęcać go do niezależnego myślenia.

Przełamanie cyklu współzależności

Wierząc, że ich partner jest bardziej kompetentny niż oni, ludzie z problemami współzależności mają tendencję do przerzucania odpowiedzialności za swoje uzdrowienie na partnera. Skierowanie uwagi na siebie i rozpoznanie wzorców współzależnych zachowań to pierwsze kroki w kierunku zmian. Oznacza to rozwijanie osobistych granic, co obejmuje poznawanie własnych myśli, uczuć i zachowań. Przerwanie cyklu współzależności musi nastąpić, zanim zaistnieje udana, wzajemna i kooperacyjna współzależność.

O autorze:

Autorka niedawno wydanej książki „Kim jestem bez mojego partnera? Uzdrawianie po rozwodzie i ponowne odkrywanie siebie”, dr Deborah Hecker. jest psychoterapeutą z ponad 35-letnim doświadczeniem w prywatnej praktyce. Uzyskała tytuł magistra na Uniwersytecie Columbia oraz doktorat. z Instytutu Unii. Ponadto posiada certyfikat psychoanalityka i szerokie przeszkolenie w następujących obszarach: poradnictwo uzależnień, poradnictwo w żałobie, praktyka kolaboracyjna i mediacja. Więcej informacji można znaleźć na stronie www.drdeborahhecker.com.